Η υπομονή σε κάθε έργο, γεννά την ανδρεία.
Η ανδρεία, γεννά την προθυμία.
Η προθυμία, την καρτερία.
Η καρτερία, την επίταση της εργασίας.
Η επίταση, κατευνάζει την ακράτεια του σώματος και ημερεύει την ηδυπάθεια της επιθυμίας.
Η επιθυμία, κινεί τον πόθο.
Ο πόθος την αγάπη.
Η αγάπη, τον ζήλο.
Ο ζήλος την θέρμη.
Η θέρμη την παρόρμηση.
Η παρόρμηση, την σπουδή.
Η σπουδή, την προσευχή.
Η προσευχή, την ησυχία.
Η ησυχία, γεννα τη θεωρία.
Η θεωρία, την γνώση.
Η γνώση, την κατανόηση των μυστηρίων.
Το τέλος των μυστηρίων, είναι η θεολογία.
Καρπός της θεολογίας, είναι η τελεία αγάπη.
Της αγάπης, η ταπείνωση.
Της ταπεινώσεως, η απάθεια.
Της απάθειας, η προόραση, η προφητεία και η πρόγνωση.
Γιατί δεν έχει κανείς, τέλειες από εδώ τις αρετές, ούτε εξαφανίζει μονομιάς τις κακίες, αλλά σιγά-σιγά με την αύξηση της αρετής λιγοστεύει η κακία και καταλήγει να μην υπάρχει διόλου.
Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης
Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.
Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους. Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα τῆς εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.
Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ τῆς βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν» . Καὶ τότε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε θριαμβευτικὰ «ἐπὶ νεφελῶν», μὲ τὴ συνοδεία πλήθους ἀγγέλων. Ἡ Θεοτόκος προσευχήθηκε στὸν Υἱό της, παρηγόρησε τοὺς Ἀποστόλους καὶ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ εἶναι πάντα κοντὰ στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ μεσιτεύει στὸν Υἱό της καὶ παρέδωσε τὴν πανάμωμη ψυχή της στὸν Κύριο.
Οἱ Ἀπόστολοι ἐναπόθεσαν τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου σὲ «καινὸν μνημεῖον» στὴ Γεθσημανή. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀργότερα ἔκτισε τὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως. Τρεῖς μέρες μετὰ τὴν κοίμηση κατέβηκε ὁ Κύριος μὲ τὴ συνοδεία τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ πλήθους ἀγγέλων. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου παρέλαβε τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλοι μαζὶ ἀνῆλθαν στοὺς οὐρανούς. Ἡ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεομήτορος εἶχε συντελεστεῖ. Τὸ ἱερὸ Σῶμα τῆς ἐνώθηκε πάλι μὲ τὴν ἁγνὴ ψυχή της.
Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ποὺ εἶδε τὴ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου. Δὲν εἶχε μπορέσει νὰ παρευρεθεῖ στὴν κηδεία τῆς εὐρισκόμενος στὶς Ἰνδίες. Ἐκεῖ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, καὶ ἐνῷ τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στὴ Γεθσημανὴ μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ εἶδε ὅλα ὅσα συνέβησαν. Τότε παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ τοῦ δώσει γιὰ εὐλογία τὴ Ζώνη της. Καὶ ἐκείνη, καθὼς ἀνέβαινε στοὺς οὐρανούς, τοῦ ἔριξε τὸ Ἱερὸ κειμήλιο «πρὸς δόξαν ἀκήρατον, ἀνερχομένη Ἁγνή, χειρί σου δεδώρησαι τῷ ἀποστόλῳ Θωμὰ τὴν πάνσεπτον Ζώνην σου» ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ζώνης.
Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς στὴ συνέχεια πληροφόρησε καὶ τοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους γιὰ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ γεγονότα καὶ τοὺς ἔδειξε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἐκεῖνοι δοξολόγησαν τὸν Θεὸ καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς εὐλογήσει, καθὼς ἦταν ὁ μόνος ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν ἔνδοξη Μετάσταση τῆς Θεοτόκου.
Τὴ διαφύλαξη τῆς Ἁγίας Ζώνης ἀνέλαβαν δύο φτωχὲς καὶ εὐσεβεῖς γυναῖκες στὰ Ἱεροσόλυμα, οἱ ὁποῖες φρόντιζαν τὴ Θεοτόκο. Παρέλαβαν μὲ εὐλάβεια τὸ ἱερὸ κειμήλιο καὶ ἀπὸ τότε τὸ ἔργο τῆς διαφύλαξής του συνέχιζε ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μία εὐλαβὴς παρθένος καταγόμενη ἀπὸ τὴν οἰκογένεια αὐτή.
Ἡ ἀνακομιδὴ τῆς Τιμίας Ζώνης καὶ ἡ μεταφορά της στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο (395-408). Ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στὴ Βασιλεύουσα ἦταν λαμπρότατη. Ὁ αὐτοκράτορας κατέθεσε τὴν Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου σὲ λειψανοθήκη ποὺ ὀνόμασε «ἁγίαν σορόν» . Ἡ κατάθεση ἔγινε στὶς 31 Αὐγούστου, τελευταία μέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Στὴν πόλη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τῆς ὁποίας Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς καὶ Προστάτις ἦταν ἡ Θεοτόκος, θὰ φυλασσόταν πλέον ἡ Ἁγία Ζώνη τῆς Θεομήτορος.
Ἡ κόρη τοῦ Ἀρκάδιου, ἡ αὐτοκράτειρα Πουλχερία, ἀνήγειρε λαμπρὸ ναὸ πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας, τὸν περίφημο ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Χαλκοπρατείων. (Χαλκοπράτεια ὀνομαζόταν ἡ συνοικία ὅπου κτίστηκε ὁ ναός• τὸ ὄνομά της ἡ συνοικία τὸ ἔλαβε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖ πρὶν κατασκευάζονταν καὶ πωλοῦνταν χάλκινα ἀντικείμενα). Στὸ ναὸ αὐτὸ ἡ αὐτοκράτειρα κατέθεσε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια μάλιστα ἡ Πουλχερία κέντησε μὲ χρυσὴ κλωστὴ τὴν Τιμία Ζώνη διακοσμώντας τὴν. Ἡ χρυσὴ αὐτὴ κλωστὴ εἶναι εὐδιάκριτη καὶ σήμερα στὸ τμῆμα ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.
Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος Β καὶ ἡ σύζυγός του Σοφία ἀνακαίνισαν τὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Χαλκοπρατείων καὶ ἀνήγειραν ἐκεῖ καὶ τὸ παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Σοροῦ• ἐκεῖ, μέσα σὲ λειψανοθήκη καὶ πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, φυλασσόταν ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου.
Πλῆθος πιστῶν συνέρρεαν γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν μὲ εὐλάβεια ζητώντας ἀπὸ τὴν Παναγία νὰ μεσιτεύσει μὲ τὶς πρεσβεῖες της στὸν Κύριο. Πλῆθος θαυμάτων ἐπιτέλεσε ἡ Τιμία Ζώνη. Ἄνθρωποι δυστυχισμένοι καὶ πονεμένοι βρῆκαν λύτρωση μὲ τὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ ἁγίου λειψάνου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὑμνήθηκε ἀπὸ φημισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχής• μὲ τὴ χάρη τῆς Παναγίας καθαγιάζει τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται εὐλαβικὰ γιὰ νὰ τὸ προσκυνήσουν• τοὺς ἀνυψώνει ἀπὸ τὴ φθορά, τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ ἀσθένειες καὶ θλίψεις.
Στὴ συνέχεια ἡ Ἁγία Ζώνη τεμαχίστηκε καὶ τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σὲ διάφορους ναοὺς τῆς Κωνσταντινούπολης. Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204, κάποια τεμάχια ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους κατακτητὲς καὶ μεταφέρθηκαν στὴ Δύση. Ἕνα μέρος ὅμως διασώθηκε καὶ παρέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πόλης ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ἡ Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Ἡ τελευταία ἀναφορὰ γιὰ τὸ ἅγιο λείψανο εἶναι ἑνὸς ἀνώνυμου Ρώσου προσκυνητῆ στὴν Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 καὶ 1453.
Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453, εἶναι ἄγνωστο τί ἀπέγινε τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴ συνέχεια. Ἔτσι τὸ μοναδικὸ σωζόμενο τμῆμα εἶναι αὐτὸ ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου• μὲ ἐξαιρετικὰ περιπετειώδη τρόπο ἔφτασε ἐκεῖ.
Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος εἶχε κατασκευάσει ἕναν χρυσὸ σταυρὸ γιὰ νὰ τὸν προστατεύει στὶς ἐκστρατεῖες. Στὴ μέση του σταυροῦ εἶχε τοποθετηθεῖ τεμάχιο Τιμίου Ξύλου• ὁ σταυρὸς ἔφερε ἐπίσης θῆκες μὲ ἅγια λείψανα Μαρτύρων, καὶ ἕνα τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης. Ὅλοι οἱ βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες ἔπαιρναν αὐτὸν τὸν σταυρὸ στὶς ἐκστρατεῖες. Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ αὐτοκράτορας Ἰσαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σὲ μία ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ ἡγεμόνα τῶν Βουλγάρων Ἀσᾶν. Νικήθηκε ὅμως καὶ μέσα στὸν πανικὸ ἕνας ἱερέας τὸν πέταξε στὸ ποτάμι γιὰ νὰ μὴν τὸν βεβηλώσουν οἱ ἐχθροί. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες ὅμως οἱ Βούλγαροι τὸν βρήκαν• ἔτσι πέρασε στὰ χέρια τοῦ Ἀσᾶν.
Οἱ Βούλγαροι ἡγεμόνες μιμούμενοι τοὺς Βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες ἔπαιρναν μαζί τους στὶς ἐκστρατεῖες τὸ σταυρό. Σὲ μία μάχη ὅμως ἐναντίον τῶν Σέρβων ὁ βουλγαρικὸς στρατὸς νικήθηκε ἀπὸ τὸν Σέρβο ἡγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ὁ Λάζαρος ἀργότερα δώρισε τὸ σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου μαζὶ μὲ τὸ τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς διασῴζουν καὶ μία παράδοση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου ἀφιερώθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ Καντακουζηνὸ (1341-1354), ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἰωάσαφ καὶ μόνασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.
Τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποίησε καὶ πραγματοποιεῖ ἡ Τιμία Ζώνη εἶναι πολλά. Βοηθᾷ εἰδικὰ τὶς στεῖρες γυναῖκες νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἂν ζητήσουν μὲ εὐλάβεια τὴ βοήθειά της Παναγίας, τοὺς δίδεται τεμάχιο κορδέλας ποὺ ἔχει εὐλογηθεῖ στὴν λειψανοθήκη τῆς Ἁγίας Ζώνης• ἂν ἔχουν πίστη, καθίστανται ἔγκυες.
Ἀκροστιχίς ἡ ἑξῆς·«Ἰωακείμ τό νέον Ἰθάκης Θεῖον ἔθνος Ἐγκωμίοις στέφω…
Στάσις ἅ΄. Ἦχος πλ. α΄. Ἡ ζωή ἐν τάφω.
Μακαρίζομεν σέ, τῶν πιστῶν οἱ χοροί, μοναστῶν Βατοπεδίου τό καύχημα, ἀγγελόβιε κλεινέ Ἰωακείμ.
Μακαρίζομεν σέ, κάθ ἑκάστην λαμπρῶς, τῆς Ἰθάκης θεοδόξαστον βλάστημα, καί κοσμήτωρ ἱερέ Ἰωακείμ.
Ἱερόν πυξίον, μάκαρ Ἰωακείμ, εὐισεβοφρόνος λαοῦ πρός τελείωσιν, ἀνεδείχθης καί ἀγήρω βιοτήν.
Ὠραΐσας πόνοις, πολιτείαν τήν σήν, ἐπί γής Ἰωακείμ ἔργοις θείοις σου, ἀφθαρσίας ἠμφιέσω τήν στολήν.
Ἀνελθῶν βαθμίδας, ἀκραιφνοῦς ἀρετῆς, μονοτρόπων τιμαλφές σεμνολόγημα, ἀνεδείχθης θαυμαστέ Ἰωακείμ.
Κηδεμών κατοίκων, ὤφθης Ἰωακείμ, ἀντιλήπτωρ καί προστάτης ἀνύστακτος, τῆς τιμώσης σέ Ἰθάκης εὐλαβῶς.
Ἔχων θεῖον πόθον, καί μητρός σου στοργῆς, στερηθεῖς Ἰωακείμ εἰσεχώρησας, εἰς ἀγκάλας τῆς Μητρός τοῦ Λυτρωτοῦ.
Ἰκετεύομεν σέ, πάτερ Ἰωακείμ, οἱ τιμῶντες τούς τιμίους καμάτους σου· ρύσαι πάντας τῆς ἐχθροῦ ἐπιβουλῆς.
Μοναστῶν τοῦ Ἄθω, κλέος Ἰωακείμ, καί μονῆς Βατοπεδίου θησαύρισμα, ἠξιώθης τῆς χαρᾶς τῶν οὐρανῶν.
Τρίβοις ἀποστόλων, θείων Ἰωακείμ, ἀκλινῶς ἀκολουθήσας ἐκήρυξας, ὑποδούλοις χριστωνύμοις τόν Θεόν.
Ὅλος πῦρ ὑπάρχων, τῆς ἀγάπης Χριστοῦ, τῶν παθῶν σου ὥσπερ φρύγανα ἔκαυσας, τήν πληθύυν Ἰωακείμ φωτολαμπές.
Νέον Ἐκκλησίας, ἄστρον Ἰωακείμ, τήν σκοτείαν ἀγνωσίας ἐσκέδασας, τοῦ λαοῦ σαῖς φωτοβόλοις διδαχαῖς.
Ἐκ τῆς γής λαγώνων, σῶν λειψάνων σορός, εὐλαβῶς ἀνεκομίσθη πανόσιε, ἐν ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς Ἰωακείμ.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν
Ὄρθρον τοῖς ἐν σκότει, καθημένοις βροτοῖς, πανσθενή Τριάς ἁγία ἀνέδειξας, ἐν τοῖς ἔτεσιν ἠμῶν Ἰωακείμ.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον
Νῦν πιστῶν οἱ δῆμοι, Θεοτόκε ἁγνή, τόν σεπτόν Ἰωακείμ ἀναμέλποντες, μεγαλύνομεν σέ ἄσμασι τερπνοῖς.
Στάσις β΄. Ἦχος πλ. α΄. Ἄξιόν ἐστι
Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σέ τόν θεοφόρον, ἀσκητήν πυρσόν τῆς συνέσεως, καί χρηστότητος σοφόν Ἰωακείμ.
Ἄξιόν ἐστι, καταστέφειν σέ ὠδαῖς αἰσίαις, τό σεπτόν Ἰθάκης ἐκβλάστημα, καί θαυμάτων ποταμόν Ἰωακείμ.
Ἴασμε τερπνέ, ταπεινώσεως καί ἀκτησίας, ἐν Βατοπεδίω ἐξήνθησας, καί κατηύφρανας πιστούς Ἰωακείμ.
Θείαις σου εὐχαῖς, πρός τόν Κύριον χειμαζόμενους, ἀναψύχεις τάχος καί ἅπαντας, περισκέπεις τούς πιστούς Ἰωακείμ.
Ἄνθος μυριστόν, ἀγαθότητος τά λείψανά σου, ὥσπερ ἀνθηδῶν ἐν τῷ ἔαρι, ἀποπνέουσιν ὀδμᾶς Ἰωακείμ.
Κόσμημα μονῆς, χρυσοποίκιλτον Βατοπεδίου, καί Ἰθάκης ἔμπνουν διάδημα, ἄρτι ὤφθης ἀσκητά Ἰωακείμ.
Ἤρδευσας ἀγρόν, ὑποδούλων χριστωνύμων λόγοις, σοῖς σοφοῖς καί θείοις κηρύγμασι, τόν πρίν ἄγονον κλυτέ Ἰωακείμ.
Στήριγμα γενού, τῶν πιστῶς τήν θήκην προσκυνούντων, τῶν σεπτῶν λειψάνων σου Ὅσιε, βάθρον ἄσειστον εὐχῆς Ἰωακείμ.
Θαύμασι τοῖς σοῖς, διαλαμπῶν τούς δεινῶς κειμένους, ἐν τή κλίνη πόνου ἀνέστησας, θαυματόβρυτε κρουνέ Ἰωακείμ.
Ἔρνος εὐθαλές, θείου Πνεύματος καρπούς τό φέρον, καί ψυχᾶς ἐκτρέφον ἑκάστοτε, ἀνεδείχθης τῶν πιστῶν Ἰωακείμ.
Ἴθυνας καλῶς, πρός λειμώνας σωτηρίους πάντας, καί ἀειθαλεῖς τους στενάζοντας, ἐν δουλώσεως ζυγῶ Ἰωακείμ.
Ὅσιε Χριστοῦ, κυβερνήτης τῶν ναυτιλλομένων, ἴσθι ὁ ποτέ εὐσυμπάθητος, χρηματίσας ναυτικός Ἰωακείμ.
Νέος εὐσεβῶν, ἀντιλήπτωρ πέλων μή ἐλλίπης, τῷ Χριστῷ πρεσβεύων ἀείποτε, πέμψαι ἔλεος ἠμίν Ἰωακείμ.
Ἔσωσας λαόν, ἰωκόμενον ἐν τῷ σῶ πλοίω, τοῦ ἐχθροῦ βολᾶς μή πτοούμενος, κυβερνήτης ὡς καλός Ἰωακείμ.
Ρῶσιν κάτ ἰσχύν, τοῖς ἑκάστοτε ἀσπαζομένοις, θήκην σῶν λειψάνων τήν πάνσεπτον, ἄμφω πάρεχε πιστοῖς Ἰωακείμ.
Νόσων πεφηνῶς, ἀνιατῶν ἰατήρ ἐγένου, πανταχοῦ σεμνέ περιβόητος, συνεργεῖα τοῦ Θεοῦ Ἰωακείμ.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν
Ὄμβρισον ἠμίν, ὑετόν ὑψόθεν σωτηρίας, ἄναρχε Τριάς ὁμοούσιε, ἰκεσίαις τοῦ σεπτοῦ Ἰωακείμ.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον
Σῶσον τούς πιστῶς, καταφεύγοντας σή θεία σκέπη, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ παντευλόγητε, ἐκ κινδύνων καί παθῶν φθοροποιῶν.
Στάσις γ΄. Ἦχος γ΄. Αἵ γενεαί πᾶσαι
Αἵ γενεαί πᾶσαι, μακαρίζομεν σέ, Ἰωακείμ τρισμάκαρ.
Αἵ γενεαί πᾶσαι, μακαρίζομεν σέ, τόν τῆς Ἰθάκης γόνον.
Ἐξέστησαν ὀρῶντες, Ἰωακείμ σόν βίον, οἱ Ἄγγελοι Κυρίου.
Γηθόμενοι τελοῦμεν, τήν παντιμόν σού μνήμην, Ἰωακείμ τρισμάκαρ.
Κοσμήτωρ πέλεις νέος, μονῆς Βατοπεδίου, Ἰωακείμ τοῦ Ἄθω.
Ὠράϊσμα τῆς νήσου, ὑπάρχεις καί προστάτης, Ἰωακείμ Ἰθάκης.
Μή παύση οὐρανόθεν, Ἰωακείμ πρεσβεύων, ὑπέρ τῶν σέ ὑμνούντων.
Ἰωακείμ τά σκότη, ἐσκέδασας σοῖς λόγοις, λαοῦ τοῦ χριστωνύμου.
Ὁδήγει σούς ἰκέτας, Ἰωακείμ πρός δόμους, ἀφθίτου εὐφροσύνης.
Ἰδού λειψάνων θήκην, Ἰωακείμ τήν θείαν, νῦν ραίνομέν σου μύρα.
Σοφίας μυροθήκη, Ἰωακείμ ἐνθέου, ἐμύρισας Ἰθάκην.
Συνῶν Ἀγγέλων δήμοις, Ἰωακείμ δυσώπει, ὑπέρ ἠμῶν τόν Κτίστην.
Ταμεῖον συμπαθείας, ἀσύλητον ὑπάρχεις, Ἰωακείμ πρός πέλας.
Ἐξέλαμψας ὡς ἄστρον, Ἰωακείμ πυρφόρον, ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις.
Φανέ χρηστοηθείας, Ἰωακείμ τά σκότη, καταύγασον ψυχῆς μου.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν
Ὡς Πλαστουργόν Σέ πάσης, Τριάς ὑπεραγία, τῆς κτίσεως ὑμνοῦμεν.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον
Χαρᾶς πιστῶν αἰτία, ἀχλύν τῶν θλίψεών μου, ἐκδίωξον Παρθένε.
Εὐλογητάρια. Ἦχος πλ. α΄.
Εὐλογητός εἰ, Κύριε, δίδαξον μέ Ἰωακείμ ὑμνῆσαι.
Τῶν Ἀγγέλων αἵ τάξεις, κατεπλάγησαν ὄντως, καθορῶσαι τούς τρόπους, ἰσαγγέλου σου ζωῆς, καί θαυμάτων σου πλῆθος,
ὤ Ἰωακείμ· σύ γάρ ὥσπερ ἄϋλος, ζηλωτής τῶν ἀρρεύστων, ὤφθης θερμοτατος.
Εὐλογητός εἰ, Κύριε, δίδαξον μέ Ἰωακείμ ὑμνῆσαι.
Τί ὡς μύρα, ἄσματα προσάγετε, οἱ χοροί Ἰθακησίων, σύν τοῖς δήμοις μοναστῶν τοῦ Ἄθωνος, ἀσκητῶν Ἰωακείμ τῷ κλέει;
ὅτι πρός Χριστόν, ἔδραμε ὁ ἄμεμπτος, ἴνα ὑπέρ πάντων πρεσβεύη ἀείποτε;
Εὐλογητός εἰ, Κύριε, δίδαξον μέ Ἰωακείμ ὑμνῆσαι.
Λίαν θερμῶς, τοῦ Χριστοῦ ἐκήρυξας, τήν ἀλήθειαν τοῖς χριστωνύμοις, ὑποδούλοις τοῖς υἱοῖς, τῆς Ἄγαρ θεοφόρε, ὤ Ἰωακείμ,
καί αὐτοῖς μετέδωκας, φλόγα τῆς σῆς ψυχῆς, τήν σέ καταφλέγουσαν.
Εὐλογητός εἰ, Κύριε, δίδαξον μέ Ἰωακείμ ὑμνῆσαι.
Μυροφόρων τό χρέος, οἱ πιστοί ἐκτελοῦντες, ἀνεκόμισαν σήν σορόν λειψάνων, ἄρτι Ἰωακείμ, ἐκ τῆς γής καί εὐήχοις,
ἐρραναν ὠδαῖς, αὐτήν τήν βλυστάνουσαν, εὐσεβέσιν ἰάσεων νάματα.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν
Προσκυνοῦντες Τριάδα, τήν ὑπερχρόνον πάντες, εὐσεβεῖ διανοία, σύν Πατρί τόν Υἱόν τέ, καί τό ἅγιον Πνεῦμα,
κράζομεν πιστῶς· ρύσαι βλάβης ὄφεως, ἅπαντας ὑμνοῦντας τό κράτος Σου.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον
Ζωοδότην τεκοῦσα, καί Σωτήρα τοῦ κόσμου, Θεοτόκε Παρθένε, ρύσαι συκοφαντίας, σούς οἰκέτας ἀδίκου,
τοῦ Ἰωακείμ ταῖς σεπταῖς ἐντεύξεσιν, ἐν ἐσχάτοις καιροῖς τοῦ διαλάμψαντος.
Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, δόξα Σοί, ὁ Θεός. (τρίς)
Kontakion 1
Thou wast chosen from days of old, Saint John, to be the Forerunner and Baptist of Christ God the Saviour of the world. Glorifying the Lord Who glorified thee, we sing unto thee hymns of praise as unto the greatest of those born of woman, as unto an angel in the flesh and a preacher of repentance. Since thou hast great boldness before the Lord, free us from dangers of all kinds and move us to repentance, so that we may cry unto thee with love:
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Ikos 1
The Archangel Gabriel, who standeth before God, was sent unto the priest Zachariah, when he, serving according to his rank, entered with incense into the Sanctuary of the Lord. Standing to the right of the Altar of Incense, the angel announced unto him the good news of thy birth. Gabriel proclaimed joy and gladness unto Zachariah, because many would rejoice at God’s amazing goodwill concerning thee, Saint John, and thence would reverently cry out in praise of thee:
Rejoice, ineffable confidant of the counsel of God.
.
Rejoice, fulfillment of His marvelous dispensation.
Rejoice, foretold many years before by the prophecy of Isaiah.
Rejoice, messenger before the face of the Lord, prophesied of old.
Rejoice, thou who wast foreordained to be a great prophet of the Most High.
Rejoice, thou who wast born according to the promise of an angel.
Rejoice, thou who wast filled with the Holy Ghost even in thy mother’s womb.
Rejoice, thou who wast consecrated for a great ministry before thy birth.
Rejoice, release of thy parents’ barrenness.
Rejoice, joy and gladness of a priest of God.
Rejoice, offspring of a daughter of Aaron.
Rejoice, God-given fruit of prayer.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 2
When Zachariah beheld the angel, he was disturbed and fear fell upon him, for he did not believe the words of the announcement concerning thy birth. Thereupon being stricken with dumbness for his disbelief, he marveled at this most glorious wonder, crying unto God with all his heart: Alleluia.
Ikos 2
Seeking to understand the unfathomable Mind, the people awaited Zachariah and wondered at his tarrying in the Sanctuary. When he came out and could not speak unto them, but only made signs, then they all understood that he had beheld a vision in the Sanctuary. We therefore glorify God, the marvelous Creator of miracles, and we cry unto thee:
Rejoice, good source of thy father’s silence.
Rejoice, change of thy mother’s tears into joy.
Rejoice, removal of her reproach among the people.
Rejoice, great consolation for those who gave thee birth.
Rejoice, for in the sixth month after thy conception, the most holy Virgin Mary was visited by an angel in Nazareth.
Rejoice, for many rejoiced over thy birth.
Rejoice, for thou didst receive a grace-filled name, given by an angel.
Rejoice, by thy name the silence of thy father Zachariah was ended.
Rejoice, for the Name of God was blessed by thy father because of thee.
Rejoice, for fear and wonder over thy miraculous birth came upon those living round about.
Rejoice, for the news of thy miraculous birth spread over the entire land of Judea.
Rejoice, by thee salvation appeared unto many in this world.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 3
The power of the Most High ended the barrenness of the righteous Elizabeth, who was beyond the natural age for bearing children, for she conceived thee, the glorious Forerunner of the Lord. Keeping this secret for five months, she said: For thus hath the Lord dealt with me in the days wherein He looked upon me to take away my reproach among men. But when Elizabeth received her who bore Christ in her womb, she was filled with the Holy Ghost and cried with a loud voice: Whence is this to me that the Mother of my Lord should come unto me? Rejoicing together with her, she cried unto God: Alleluia.
Ikos 3
Thou who wast to go before the Lord in the spirit and power of Elijah wast filled with the Holy Ghost whilst in thy mother’s womb, whence thou didst appear as a marvelous prophet. Thou didst leap with rejoicing at the coming of the Mother of the Lord, for thou didst recognize God borne in the womb of her who is full of grace, and by thy mother’s voice didst preach Him. Saint John, it was proper for the beginning of divine things to be most glorious. Humbly marveling at this, it is right that we cheerfully cry unto thee:
Rejoice, whilst in thy mother’s womb thou didst proclaim with miraculous gladness the Lord Who glorified thee.
Rejoice, by thee and thy mother Elizabeth, the Incarnation of Christ was revealed.
Rejoice, for she also was filled with the Holy Ghost.
Rejoice, by her the most holy Virgin Mary was called blessed among women.
Rejoice, for she appeared as a most marvelous prophetess.
Rejoice, by her Mary was also named the Mother of the Lord.
Rejoice, for within Mary’s womb was the salvation of mankind.
Rejoice, manifestation of divine wisdom.
Rejoice, heavenly blessing of a holy marriage.
Rejoice, wonderful offspring of a barren womb.
Rejoice, astonishment of all in thy birth.
Rejoice, radiant voice of the Word.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 4
Disturbed by a storm of doubt, the priest Zachariah was unable to speak, according to the angel’s word. After thy birth, Forerunner of the Lord, he wrote thy grace-filled name and immediately his lips and tongue were loosened. Yea, then did Zachariah speak, and he blessed God and prophesied, saying: Blessed be the Lord God of Israel, for He hath visited and redeemed His people, and thou, child, shalt be called the Prophet of the Highest, singing unto Him: Alleluia.
Ikos 4
Upon hearing of thy most glorious and miraculous birth, the people who lived round about, said among themselves with amazement: What will this child become? We who unworthily honour thee now, most glorious Forerunner of the Lord, as the greatest of those born of woman, glorify thee in this manner:
Rejoice, thou who wast filled with manifestations of grace from thy conception.
Rejoice, thou who wast glorified by God in thy birth.
Rejoice, thou who wast in thine infancy called a Prophet of the Most High by the Father.
Rejoice, thou who wast in thy childhood enlightened and strengthened by the Holy Ghost.
Rejoice, thou who wast a blood relative of God Incarnate.
Rejoice, thou who didst receive from God the lofty calling of Forerunner and Baptist.
Rejoice, ray proclaiming new Light unto the world.
Rejoice, star illumining the path that leadeth unto Christ.
Rejoice, morning star of the never-setting Sun.
Rejoice, worthy lamp of the never-waning Light.
Rejoice, thou who preparest the way for the approaching Christ.
Rejoice, thou who appearest as both angel and man.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 5
The ungodly command of the lawless murderer of children, Herod, drove thee out of thy father’s house into the trackless wilderness, carried by thy mother. Forerunner of the Lord, there thou didst abide until the day of thine appearance unto Israel, eating locusts and wild honey, and calling unto God: Alleluia.
Ikos 5
Beholding God’s wonderful providence concerning thee, John praised by God, thou didst appear as a lover of the life of fasting from infancy’s swaddling clothes. Thence, by the will of the Most High, thou wast sent to preach the approaching salvation in Christ. For this reason, with amazement and love we cry unto thee:
Rejoice, whilst yet an infant, thou didst terrify King Herod.
Rejoice, thou who wast preserved from his vain murdering by the Right Hand of the Most High.
Rejoice, fragrant rose of the barren desert.
Rejoice, thou who didst amaze all by the height of thine ascetic labors.
Rejoice, faithful indicator of the True Way.
Rejoice, most wonderful preserver of purity and chastity.
Rejoice, perfect example of the self-denial of the Gospel.
Rejoice, protection and security of monks and nuns.
Rejoice, enlightenment of the minds of theologians.
Rejoice, defense of the poor and widows and orphans.
Rejoice, thou who dost open the doors of God’s compassion for the sinful.
Rejoice, thou who dost help to bring forth fruits worthy of repentance.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 6
A glorious preacher and a divine Forerunner wast thou shewn to be in the desert of Jordan on the day of the appearance of Christ God unto the world. Upon His approaching thee, thou didst shew Him unto the people, saying: Behold, the Lamb of God Who taketh away the sin of the world. Thus having known Him through faith, we sing unto Him: Alleluia.
Ikos 6
Thou didst shine as a light of truth, Saint John, enlightened by God, manifesting unto all the effulgence of the glory of the Father, appearing in the flesh for our sake. Thou didst cry unto the people in the wilderness: Repent ye; for the Kingdom of Heaven is at hand; bring forth fruit worthy of repentance. For behold, there cometh after me, One Who shall baptize you with water and the Spirit. Wherefore we cry unto thee with praises:
Rejoice, herald of the coming of the Messiah.
Rejoice, preparer of the straight paths of the Lord.
Rejoice, intercessor of the old and the new grace.
Rejoice, end of the prophets and beginning of the apostles.
Rejoice, renowned voice of the Word.
Rejoice, thundering preacher of repentance.
Rejoice, thou who didst convert many of the sons of Israel unto the Lord.
Rejoice, thou who didst make people perfect for the Lord.
Rejoice, thou who boldly didst expose the Pharisees and Sadducees.
Rejoice, thou who teachest to bear fruit worthy of repentance.
Rejoice, indicator of spiritual enlightenment.
Rejoice, constant intercessor for those seeking thy protection.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 7
When the Lord Jesus wanted to be baptized, divinely blessed John, thou didst say: I have need to be baptized of Thee. Notwithstanding, thou didst submit unto Him Who said: Let it be so now. Hence, thou didst raise thy right hand upon His head and having baptized Him Who did not need purification, thou didst cry out: Alleluia.
Ikos 7
Giving thee new grace, the Lord willed to be baptized by thee, granting thee to behold the coming of the Spirit and to hear the Father’s voice from the heavens testifying unto His Sonship. Thenceforth, thou didst teach us to worship One God in Three Persons. Glorifying with lips of clay the Trinity, we offer these praises unto thee:
Rejoice, first preacher of the Trinity’s Theophany.
Rejoice, true worshipper of the One God in Three Persons.
Rejoice, clear beholder of the Holy Ghost in the form of a dove.
Rejoice, witness of His descent from the Father upon the Son.
Rejoice, hearer of the voice of God the Father from Heaven.
Rejoice, beholder of the revelation of the Father’s love for the Son.
Rejoice, chosen Baptist of the Son of God.
Rejoice, glad fulfiller of His holy will.
Rejoice, zealous struggler in glorious service for the salvation of the human race.
Rejoice, first celebrant of the great mystery of Baptism.
Rejoice, fervent messenger of divine joy.
Rejoice, first teacher of the New Testament.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 8
Having beheld the strange and ineffable humility of the Incarnate God the Word, divinely blessed Baptist, when He bowed His divine head unto thee and received a servile Baptism, thou thyself wast wholly filled with great humility. Entreat this divinely beloved virtue for us who are possessed by demonic pride, so that we may also submit unto Him Who alone is worthy and to say: Alleluia.
Ikos 8
Wholly filled with the gifts of grace, in finishing the course of earthly life, O John the divinely chosen, thou didst teach all to please God well through fulfillment of the Law and repentance. We fervently sing out thankful praises unto thee who art the great teacher of truth:
Rejoice, planter of the Law and statues of the Lord.
Rejoice, blameless exposer of Herod’s lawlessness.
Rejoice, upright zealot for his correction.
Rejoice, thou who didst suffer imprisonment and bondage for the sake of righteousness.
Rejoice, thou who wast beheaded for the truth.
Rejoice, for thy body was given an honourable burial by thy disciples.
Rejoice, for thy head was preserved incorrupt by God’s providence.
Rejoice, for it hath granted consolation, sanctification and healing unto Christians.
Rejoice, for the faithful piously bow down also before thy right hand which baptized the Lord.
Rejoice, for many miracles are thereby accomplished even unto the present day.
Rejoice, by thee the faithful are delivered from the dishonour of passions.
Rejoice, by thee the sinful are moved to repentance.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 9
The angelic realm was amazed at the loftiness of thy ministry, and the Church reverently praiseth thee as the friend of Christ God, coming before Him in the spirit and power of Elijah. Zealous for truth, thou didst boldly expose the Pharisees and also the lawless Herod from whom thou didst receive a martyr’s end. For this cause, we bow down before thy holy head, and we pray to thee to deliver us from the distress of passions, so that with pure heart and lips we may chant: Alleluia.
Ikos 9
No rhetoric of the earthly born can suffice to praise thee, John the divinely praised. Only the lips of Christ did rightfully praise thee, calling thee higher than the prophets and the greatest of all those born of woman. We therefore, not knowing how to offer thee worthy praise, cry unto thee such things as these:
Rejoice, great glory of the Church of Christ.
Rejoice, most marvelous wonder of the angels.
Rejoice, joy and glorification of the forefathers.
Rejoice, lofty praise of the prophets.
Rejoice, divinely illumined crown of the apostles.
Rejoice, magnificent beauty of hierarchs.
Rejoice, beginning of martyrs in the new grace.
Rejoice, perfection of holy monks and nuns.
Rejoice, adornment of the righteous.
Rejoice, foundation of virgins and fasters.
Rejoice, great consolation of all Christians.
Rejoice, for thy name is glorified by all Christian generations.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 10
Thou didst proclaim unto those in hades the good news of Christ, come in the flesh to save the world. Like the morning star preceding the sun, thou didst illumine those sitting in the darkness and in the shadow of death. Hence, thou wast soon led forth by the Lord with all the righteous from the beginning of the age, chanting unto Him as the deliverer from sin and the conqueror of death: Alleluia.
Ikos 10
Thou art a wall and a saving refuge unto all who hasten to thee in prayer, O Baptist John. We bless thy holy life with hymns of praise:
Rejoice, mighty intercessor and faithful preserver from harm.
Rejoice, quick helper and deliverer of those suffering from the spirits of malice.
Rejoice, thou who dost send down the blessing of God upon the barren.
Rejoice, thou who dost deliver those who run to thee with faith from great disturbance of passions.
Rejoice, thou who dost quickly reconcile those who are at enmity.
Rejoice, thou who dost grant speedy help unto those who fervently hasten to thee in every need and sorrow.
Rejoice, thou who dost rescue those who are running the good race from self- deception and prelest.*
Rejoice, thou who dost help those who entrust themselves unto thine intercession at the hour of death.
Rejoice, thou who by thine intercession dost deliver those who love thee from the toll-houses of the air.
Rejoice, thou who dost vouchsafe eternal life unto those who honour thy glorious memory.
Rejoice, after God and the Theotokos, the refuge and hope of Christians.
Rejoice, Great John, Prophet Forerunner and Baptist of the Lord.
*[Prelest is a Russian word, meaning spiritual delusion as opposed to spiritual sobriety.]
Kontakion 11
No hymn is sufficient to praise thee according to the legacy of thy great deeds, blessed John. Compelled by love, however, we dare to hymn thy greatness. Do thou mercifully accept this from us, O intercessor before the Throne of the Most Holy Trinity. Pray to free us from every sinful corruption, that with pure heart and lips we may chant unto God: Alleluia.
Ikos 11
Knowing thee to be a lamp of the unapproachable Light and entirely filled with the all-radiant gifts of grace, John the divinely enlightened, joyfully we offer thee such words as these:
Rejoice, eyewitness of the Divine Light shining from on high.
Rejoice, gladness of those who acquire the Christian virtures.
Rejoice, beacon of the majestic glory of the Most Holy Trinity.
Rejoice, indicator of the correct and marvelous path to Heaven.
Rejoice, harbinger of the good news of God Incarnate for those in hades.
Rejoice, bearer of glad tidings for the righteous held in the nether regions from the beginning of the age.
Rejoice, sincere friend of the Master, Christ God.
Rejoice, revealer unto the world of the True Light from Heaven.
Rejoice, radiance of the shining light of the Gospel.
Rejoice, glorification of the Christian race.
Rejoice, fulfillment of the counsel of God.
Rejoice, from the rising of the sun unto the going-down of the same, thy name is to be praised.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 12
Bearing the name of grace, O Baptist of the Lord, and enriched thereby, thou didst appear as a most glorious bearer of victory. Thou didst conquer enemies and every malice, and thou didst seal thy ministry with martyrdom. Standing now at the Throne of the King of kings, entreat Him to grant all the faithful victory over their enemies and Godspeed in all things, and the strengthening of grace in virtues as they humbly chant unto Him: Alleluia.
Ikos 12
Hymning God, Who was wondrously glorified in thee, we praise thee, Saint John the Baptist, as the sincere friend of Jesus Christ. We praise thy great ascetic struggles, we bless thy martyr’s death, and we truly cry unto thee such things as these:
Rejoice, universal apostle and first martyr of the New Testament.
Rejoice, first preacher of the Kingdom of Heaven manifested by the appearance of Christ on the earth.
Rejoice, foreteller of the divine calling of the Gentiles.
Rejoice, thou who didst manifest unto the world the hidden and secret things of the wisdom of God.
Rejoice, thou who wast shewn to be more fruitful than others in divine deeds.
Rejoice, for thou didst glorify the Heavenly Father by thy holy deeds.
Rejoice, for thou dost unspeakably gladden the Church of Christ concerning thy memory.
Rejoice, for now thou dost eternally enjoy abundant gladness.
Rejoice, for thou art illuminated by the divine rays of the light of the Three-Sunned Light.
Rejoice, for thou dost unceasingly chant with the bodiless ones the thrice-holy hymn unto God.
Rejoice, for now with the mirror removed, thou dost directly behold the Holy Trinity.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Kontakion 13
Great and most glorious John, Forerunner and Baptist of the Lord, receive from us now this supplication offered unto thee. By thy prayers which are pleasing unto God, deliver us from every kind of evil. Rescue us from eternal torment and make us heirs of the Kingdom of Heaven, that throughout the ages we may chant unto God: Alleluia. Alleluia. Alleluia.
(Repeat Kontakion 13 three times.)
Kontakion 1 (repeated)
Thou wast chosen from days of old, Saint John, to be the Forerunner and Baptist of Christ God the Saviour of the world. Glorifying the Lord Who glorified thee, we sing unto thee hymns of praise as unto the greatest of those born of woman, as unto an angel in the flesh and a preacher of repentance. Since thou hast great boldness before the Lord, free us from dangers of all kinds and move us to repentance, so that we may cry unto thee with love:
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
Ikos 1 (repeated)
The Archangel Gabriel, who stands before God, was sent to the priest Zachariah, when he, serving according to his rank, entered with incense into the Sanctuary of the Lord. Standing to the right of the Altar of Incense, the angel announced unto him the good news of thy birth. Gabriel proclaimed joy and gladness unto Zachariah, because many would rejoice at God’s amazing goodwill concerning thee, Saint John, and thence would reverently cry out in praise of thee:
Rejoice, ineffable confidant of the counsel of God.
.
Rejoice, fulfillment of His marvelous dispensation.
Rejoice, foretold many years before by the prophecy of Isaiah.
Rejoice, messenger before the face of the Lord, prophesied of old.
Rejoice, thou who wast foreordained to be a great prophet of the Most High.
Rejoice, thou who wast born according to the promise of an angel.
Rejoice, thou who wast filled with the Holy Ghost even in thy mother’s womb.
Rejoice, thou who wast consecrated for a great ministry before thy birth.
Rejoice, release of thy parents’ barrenness.
Rejoice, joy and gladness of a priest of God.
Rejoice, offspring of a daughter of Aaron.
Rejoice, God-given fruit of prayer.
Rejoice, Great John, Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord.
A Prayer
Saint John, prophet and martyr, Thou who wast a blessing unto the righteous Elizabeth and a friend of Christ the Lord, teach us to repent that we may also be a blessing unto others and that we may prepare a straight path from this sinful world to the Kingdom of Heaven. Correct us if we stray from truth, deliver us if we fall into passions, and purify us if we love not our neighbor as Christ hath loved us. Baptist John, let us bring forth fruits worthy of repentance — fruits from the barren deserts and fruits from the dark forests which are transfigured only by reconciliation in Christ our God. We thank thee, O voice in the wilderness, for proclaiming the message of salvation unto all people.
Amen.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναφέρει σε μία διδαχή του:
«Ήταν ένας άνθρωπος, το όνομα του Ιουλιανός, αναγνώστης της Μεγάλης Εκκλησίας. Σπούδαζε γράμματα με τον Μέγα Βασίλειο και δεν του άρεσε το βασίλειον το αληθινόν, το ουράνιον να πάρει, αλλά το επίγειον.
Ήταν ένας ανεψιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου του βασιλέως, ζήτησε να πάρει το βασίλειο. Και αυτός πηγαίνει και ευρίσκει έναν Εβραίο μάγο και του λέει:
«Είσαι καλός να με κάνεις να γίνω βασιλιάς και να σε κάμω βεζίρη και ότι θέλεις να σου δίνω;» Του λέγει ο Εβραίος μάγος:
«Αρνήσου τον Χριστόν και εγώ να σε κάνω βασιλιά». Λέγει ο αναγνώστης Ιουλιανός:
«Τον αρνούμαι». Κάθεται και κάμει ένα γράμμα ο μάγος και του λέει:
«Πάρε τούτο το χαρτί και πήγαινε σ’ ένα μνήμα ελληνικόν και ρίψε υψηλά το χαρτί. Εκεί έχουν να έλθουν οι δαίμονες και ότι θέλεις σου κάμνουν, μόνο μη φοβηθείς και κάνεις τον σταυρό σου, διατί φεύγουνε».
Πήγε ο Ιουλιανός στο μνήμα και έριξε υψηλά το χαρτί. Εκεί ήλθαν οι δαίμονες. Αυτός φοβηθείς βλέποντας τους, άσχημους και φοβερούς, κάνοντας τον Σταυρόν του οι δαίμονες έφυγαν. Του λέγει ο μάγος:
«Πήγαινε να σφάξεις ένα παιδίον και να του βγάλεις την καρδιά να μου την φέρεις εδώ».
Πήγε ευθύς και έσφαξε ένα παιδί και του έφερε την καρδιά. Τότε κράζει ο μάγος τους δαίμονες. Αυτός πάλι από τον φόβον του έκαμε τον Σταυρόν του, μα οι δαίμονες δεν φοβήθηκαν και δεν έφυγαν, διότι ήταν μεμολυσμένος από τον φόνο όπου έκαμε.
Έτσι έκαμε το θέλημα του και έγινε ζεύγος του διαβόλου και εβασίλευσε δύο χρόνια και πήγεν στην κόλαση να καίεται πάντοτε. Πρέπει και ημείς να είμαστε καθαροί από αμαρτίες και τότε να κάνομεν τον σταυρό μας να φεύγει ο διάβολος. Εάν και είμαστε μολυσμένοι με αμαρτίες, δεν φεύγει ο διάβολος».
από το βιβλίο: «Ο Χριστός νικάει τα μάγια» του Αρχιμανδρίτη π.Παύλου Κ. Ντανά (Αγρίνιο 2014).
simeiakairwn.wordpress.com
Until a man’s earthly life finishes its course, up to the very departure of the soul from the body, the struggle between sin and righteousness continues within him. However, high a spiritual and moral state one might achieve, a gradual or even headlong and deep fall into the abyss of sin is always possible. Therefore, communion of the holy Body and Blood of Christ, which strengthens our contact with Him and refreshes us with the living streams of the grace of the Holy Spirit flowing through the Body of the Church, is necessary for everyone.
St. John the Wonderworker of Shanghai and San Francisco, “The Church as the Body of Christ,” Man of God: Saint John of Shanghai & San Francisco
Τὴ Λαμπροδευτέρα τὸ βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρὶν νὰ πλαγιάσω γιὰ νὰ κοιμηθῶ, βγῆκα στὸ μικρὸ περιβολάκι ποὺ ἔχουμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, καὶ στάθηκα γιὰ λίγο, κοιτάζοντας τὸ σκοτεινὸ οὐρανὸ μὲ τ᾿ ἄστρα.
Σὰν νὰ τὸν ἔβλεπα πρώτη φορά. Μοῦ φάνηκε πολὺ βαθύς, καὶ σὰν νὰ ἐρχότανε ἀπὸ πάνω μία μακρινὴ ψαλμωδία. Τὸ στόμα μου εἶπε σιγανά: «Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ». Ἕνας ἁγιασμένος γέροντας μοῦ εἶχε πεῖ μία φορὰ πὼς κατὰ τοῦτες τὶς ὧρες ἀνοίγουνε τὰ οὐράνια. Ὁ ἀγέρας μοσκοβολοῦσε ἀπὸ τὰ λουλούδια κι ἀπὸ τὰ ἁγιοχόρταρα, ποὺ ἔχουμε φυτέψει. «Πλήρης δ᾿ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου».
Θὰ στεκόμουνα ἔχει πέρα μοναχὸς ὡς τὸ ξημέρωμα. Σὰν νὰ μὴν εἶχα σῶμα, μήτε κανένα δεσμὸ μὲ τὴ γῆ. Ἀλλὰ συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στὸ σπίτι καὶ ἀνησυχήσουνε ποὺ ἔλειπα, καὶ γι᾿ αὐτὸ μπῆκα μέσα καὶ ξάπλωσα.
Δὲ μὲ εἶχε θολώσει καλὰ-καλὰ ὁ ὕπνος, δὲν ξέρω ἂν ἤμουνα ξυπνητὸς ἢ κοιμισμένος, καὶ βλέπω μπροστά μου ἕναν ἄνθρωπο μὲ ἀλλόκοτη ὄψη. Ἤτανε κατακίτρινος, σὰν πεθαμένος, μὰ τὰ μάτια του ἤτανε σὰν ἀνοιχτὰ καὶ μ᾿ ἔβλεπε τρομαγμένος. Τὸ πρόσωπό του ἤτανε σὰν μάσκα, σὰν μούμια, μὲ τὸ πετσί του γυαλιστερά, μαυροκίτρινο, καὶ κολλημένο στὸ νεκροκέφαλο μὲ ὅλα τὰ βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σὰν λαχανιασμένος· στό ῾να χέρι του βαστοῦσε κάποιο παράξενο πράγμα, ποὺ δὲν κατάλαβα τί ἤτανε, καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο ἕσφιγγε τὸ στῆθος του, λὲς καὶ πονοῦσε.
Ἐκεῖνο τὸ πλάσμα μ᾿ ἔκανε ν᾿ ἀνατριχιάσω. τὸ κοίταζα, καὶ μὲ κοίταζε, δίχως νὰ μιλήσει, σὰν νὰ περίμενε νὰ τὸ γνωρίσω. Καὶ στ᾿ ἀλήθεια, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε τόσο ἀλλόκοτο, σὰν νὰ μοῦ εἶπε μία φωνή: «Εἶναι ὁ τάδε!». Μόλις ἄκουσα τὴ φωνή, τὸν γνώρισα ποιὸς ἤτανε. Τότε κι ἐκεῖνος ἄνοιξε τὸ στόμα του κι ἀναστέναξε. Μὰ ἡ φωνή του σὰν νὰ ἐρχότανε ἀπὸ πολὺ μακριά, σὰ νά ῾βγαινε ἀπὸ κανένα βαθὺ πηγάδι.
Ἔβλεπα πὼς βρισκότανε σὲ μία μεγάλη ἀγωνία, κι ὑπόφερα κι ἐγὼ μαζί του. Τὰ χέρια του, τὰ πόδια του, τὰ μάτια του, ὅλα φανερώνανε πὼς βασανιζότανε. Ἀπάνω στὴν ἀπελπισία μου, πῆγα κοντά του νὰ τὸν βοηθήσω, μὰ ἐκεῖνος μοῦ ῾κανε νόημα μὲ τὸ χέρι του νὰ σταματήσω.
Ἄρχισε νὰ βογκᾶ, μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ πάγωσα. Ἔπειτα μοῦ λέγει: «δὲν ἦρθα, μὲ στείλανε. Ἐγὼ ὁλοένα τρέμω! Βρίσκομαι σὲ ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ μὲ λυπηθεῖ. Θέλω νὰ πεθάνω, μὰ δὲ μπορῶ. Ἄχ! Όσα ἔλεγες βγήκανε ἀληθινά. Θυμᾶσαι, λίγες μέρες πρὶν πεθάνω, ποὺ ἦρθες στὸ σπίτι μου καὶ μιλοῦσες γιὰ θρησκευτικά; Ἤτανε καὶ δυὸ ἄλλοι φίλοι μου, ἄπιστοι κι αὐτοὶ σὰν κι ἐμένα. Ἐκεῖ ποὺ μιλοῦσες, ἐκεῖνοι χαμογελούσανε. Σὰν ἔφυγες, μοῦ εἴπανε: Κρίμα, νά ῾χει τέτοιο μυαλό, καὶ νὰ πιστεύει στὶς ἀνοησίες ποὺ πιστεύουνε οἱ γριές! Μία ἄλλη μέρα, σοῦ εἶχα πεῖ ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες φορές: «Βρὲ Φ., μάζευε λεφτά, θὰ πεθάνεις στὴν ψάθα. Βλέπεις ἐγὼ πόσα ἔχω, καὶ πάλι θέλω κι ἄλλα».
Τότε μοῦ εἶπες: «Ἔχεις κάνει συμβόλαιο μὲ τὸν χάρο πὼς θὰ ζήσεις τόσα χρόνια ποὺ θέλεις, γιὰ νὰ καλοπεράσεις στὰ γερατειά σου;». Σοῦ λέγω ἐγώ: «Θὰ δεῖς πόσο χρόνο θὰ πάγω! Τώρα εἶμαι ἑβδομήντα πέντε. Θὰ περάσω τὰ ἑκατό. Ἔχω ἐξασφαλίσει τὰ παιδιά μου, ὁ γιός μου βγάζει λεφτὰ πολλά, τὴν κόρη μου τὴν πάντρεψα μ᾿ ἕναν πλούσιο ἀπὸ τὴν Ἀβησσυνία, ἐγὼ κι ἡ γυναίκα μου ἔχουμε καὶ παραέχουμε.
Ὄχι σὰν κι ἐσένα, ποὺ ἀκοῦς αὐτὰ ποὺ λὲν οἱ παπάδες Χριστιανικὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν. Τί θὰ βγάλεις ἀπὸ τὰ Χριστιανικὰ τὰ τέλη; Παρᾶ νά ῾χεις στὴν τσέπη σου, καὶ μὴ σὲ μέλει. Ἐγὼ νὰ δώσω ἐλεημοσύνη; καὶ γιατί ἔκανε φτωχοὺς ὁ πολυεύσπλαχνος Θεός σας; γιὰ νὰ τοὺς θρέφω ἐγώ; Ἂμ βάζουνε ἐσᾶς καὶ ταΐζετε τοὺς τεμπέληδες, γιὰ νὰ πᾶτε στὸ Παράδεισο! Ἀκοῦς ἐκεῖ Παράδεισο; Ἐγὼ ξέρεις πὼς εἶμαι γιὸς παπᾶ, καὶ τὰ γνωρίζω καλὰ αὐτὰ τὰ κόλπα. Μὰ νὰ τὰ πιστεύουνε αὐτὰ οἱ μικρόμυαλοι. Ὄχι ὅμως κι ἐσύ, ποὺ ἔχεις τέτοια σπουδή, καὶ νὰ πᾶς χαμένος. Ἐσύ, ὅπως πᾶς, θὰ πεθάνεις πρὶν ἀπὸ μένα, θὰ πάρεις καὶ στὸ λαιμό σου τὴν οἰκογένειά σου. μὰ ἐγώ, σοῦ λέγω καὶ σοῦ ὑπογράφω, σὰν γιατρός, ποὺ εἶμαι, πὼς θὰ ζήσω ἑκατὸ δέκα χρόνια».
Λέγοντας αὐτά, στριφογύριζε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ, σὰν νὰ ψηνότανε ἀπάνω σὲ καμιὰ σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα ἀπὸ τὸ στόμα του: «Ἄχ! Οὔχ! Οὔ! Οὔ! Οὔ! Χοῦ!»
Ἡσύχασε γιὰ λίγο καὶ ξαναεῖπε: «Αὐτὰ ἔλεγα, μὰ σὲ λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα κι ἔχασα τὸ στοίχημα! Τί ταραχή! Τί τρομάρα τράβηξα!
Σαστισμένος, μία βουλίαζα καὶ μία ἀνέβαινα ἀπάνω, καὶ φώναζα: Ἔλεος! μὰ κανένας δὲν μ᾿ ἄκουγε. Ἕνα ρεῦμα μὲ κλωθογύριζε σὰν νά ῾μουνα κανένα ψόφιο ποντίκι. Τί τράβηξα ὡς τὰ τώρα, καὶ τί τραβῶ. Τί ἀγωνία εἶναι αὐτή!
Ὅλα ὅσα ἔλεγες βγήκανε ἀληθινά. τὸ κέρδισες τὸ στοίχημα. Ἐγώ, τότε ποὺ βρισκόμουνα στὸ κόσμο ποὺ ζεῖς, ἤμουνα ὁ ἔξυπνος. Ἤμουνα γιατρός, κι εἶχα μάθει νὰ μιλῶ καὶ νὰ μ᾿ ἀκοῦνε, νὰ κοροϊδεύω τὴ θρησκεία, νὰ συζητῶ γιὰ χειροπιαστὰ πράγματα. Τώρα ὅμως βλέπω πὼς χειροπιαστὰ εἶναι ἐκεῖνα ποὺ τὰ ἔλεγα παραμύθια καὶ χαρτοφάναρα. Χειροπιαστὴ εἶναι ἡ ἀγωνία ποὺ βρίσκουμε. Ἄχ! Τοῦτος θὰ εἶναι ὁ σκώληξ ὁ ἀκοίμητος, τοῦτος θὰ εἶναι ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων!».
Ἀπάνω σ᾿ αὐτά, χάθηκε ἀπὸ τὰ μάτια μου, κι ἄκουγα μονάχα τὰ βογκητά του, ποὺ καὶ κεῖνα σβήσανε σιγὰ-σιγά. Μὲ πῆρε λίγο ὁ ὕπνος, μὰ σὲ μία στιγμή, κατάλαβα νὰ μὲ σπρώχνει ἕνα παγωμένο χέρι. Ἄνοιξα τὰ μάτια μου, καὶ τὸν βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη τὴ φορὰ ἤτανε ἀκόμα πιὸ φριχτὸς καὶ πιὸ μικρόσωμος. Εἶχε γίνει ἴσαμε ἕνα βυζανιάρικο παιδάκι, μ᾿ ἕνα μεγάλο γέρικο κεφάλι, ποὺ τὸ κουνοῦσε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ.
Ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ μοῦ εἶπε: «σὲ λίγη ὥρα θὰ ξημερώσει καὶ θὰ ἔρθουνε νὰ μὲ πάρουνε ἐκεῖνοι ποὺ μὲ στείλανε!» τοῦ λέω:
«Ποιοὶ σὲ στείλανε;». Εἶπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως νὰ καταλάβω τίποτα. Ὕστερα μοῦ λέγει: «Ἐκεῖ ποὺ βρίσκομαι εἶναι κι ἄλλοι πολλοὶ ἀπὸ κείνους ποὺ σὲ περιπαίζανε γιὰ τὴν πίστη σου, καὶ τώρα καταλάβανε πὼς οἱ ἐξυπνάδες δὲν περνοῦνε παραπέρα ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο. Εἶναι καὶ κάποιοι ἄλλοι ποὺ τοὺς ἔκανες καλό, κι αὐτοὶ σὲ κακολογούσανε. Κι ὅσο τοὺς συχωροῦσες, τόσο αὐτοὶ γινότανε χειρότεροι. Γιατὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἀντὶ νὰ τὸν κάνει ἡ καλοσύνη νὰ χαίρεται, αὐτὸς πικραίνεται, ἐπειδὴ τὸν κάνει νὰ νοιώθει τὸν ἑαυτό του νικημένο.
Τοῦτοι βρίσκονται σὲ χειρότερη κατάσταση ἀπὸ μένα, καὶ δὲ μποροῦνε νὰ βγοῦνε ἀπὸ τὴ σκοτεινὴ φυλακή τους γιὰ νά ῾ρθουνε νὰ σὲ βροῦνε, ὅπως ἔκανα ἐγώ. Βασανίζονται πολὺ σκληρά, γιατὶ δέρνονται μὲ τὴ μάστιγα τῆς ἀγάπης, ὅπως εἶπε ἕνας ἅγιος.
Πόσο ἀλλιώτικος εἶναι ὁ κόσμος ἀπ᾿ ὅ,τι τὸν βλέπαμε!
Ἀνάποδος ἀπὸ τὴν ἔξυπνη ἀντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πὼς ἡ ἐξυπνάδα μας ἤτανε βλακεία, οἱ κουβέντες μας πονηρὲς μικρολογίες, κι οἱ χαρές μας Ψευτιὰ καὶ ἀπάτη.
Ἐσεῖς ποὺ ἔχετε στὴν καρδιά σας τὸ Χριστό, καὶ ποὺ γιὰ σᾶς ὁ λόγος του εἶναι ἀλήθεια, ἡ μονάχη ἀλήθεια, ἐσεῖς κερδίσατε τὸ Μεγάλο Στοίχημα, ποὺ μπαίνει ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς καὶ στοὺς ἀπίστους, αὐτὸ τὸ στοίχημα ποὺ τὸ ἔχασα ἐγὼ ὁ ἐλεεινός, καὶ χάθηκα, καὶ τρέμω κι ἀναστενάζω, καὶ δὲ βρίσκω ἡσυχία: Ἀληθινά, στὸν ᾍδη δὲν ὑπάρχει πιὰ μετάνοια. Ἀλίμονο σ᾿ ὅσους πορεύονται ὅπως πορευθήκαμε ἐμεῖς, τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε ἀπάνω στὴ γῆ. Ἡ σάρκα μας εἶχε μεθύσει, καὶ ἐμπαίξαμε ἐκείνους ποὺ πιστεύανε στὸ Θεὸ καὶ στὴ μέλλουσα ζωή, κι ὁ πολὺς κόσμος μας χειροκροτοῦσε. Σᾶς λέγαμε ἀνόητους, σᾶς κάναμε περίπαιγμα, κι ὅσο ἐσεῖς δεχόσαστε μὲ καλοσύνη τὰ πειράγματά μας, τόσο μεγάλωνε ἡ δική μας ἡ κακία.
Βλέπω καὶ τώρα πόσο θλιβόσαστε ἀπὸ τὸ φέρσιμο τῶν κακῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πὼς δεχόσαστε μὲ ὑπομονὴ τὶς φαρμακερὲς σαΐτες ποὺ βγάζουνε ἀπὸ τὸ στόμα τους, λέγοντάς σας ὑποκριτές, θεομπαῖχτες καὶ λαοπλάνους. Ἂν βρισκότανε, οἱ δυστυχεῖς στὴ θέση ποὺ βρίσκομαι τώρα, καὶ βλέπανε ἀπὸ δῶ ποὺ βλέπω, θὰ τρομάζανε γιὰ ὅ,τι κάνουνε. Θέλω νὰ φανερωθῶ σ᾿ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς πῶ ν᾿ ἀλλάξουνε δρόμο, μὰ δὲν ἔχω τὴν ἄδεια, ὅπως δὲν τὴν εἶχε κι ἐκεῖνος ὁ πλούσιος καὶ γιὰ τοῦτο παρακαλοῦσε τὸν Πατριάρχη Ἀβραὰμ νὰ στείλει τὸ φτωχὸ τὸ Λάζαρο. Μὰ καὶ ἐκεῖνον δὲν τὸν ἔστειλε, καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ γίνουνε ἴδια ἄξιοι τῆς καταδίκης ὅσοι ἁμαρτάνουνε, κι ἄξιοί της σωτηρίας ὅσοι πορεύονται τὴ στράτα τοῦ Θεοῦ.
«Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ῥυπαρευθέτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνη ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι».
Μ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια, τὸν ἔχασα ἀπὸ μπροστά μου.
Τὰ Μυστικὰ Ἄνθη, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1973 - Φώτης Κόντογλου
http://www.filoumenos.com/
Saint Moses, who is also called Moses the Black, was a slave, but because of his evil life, his master cast him out, and he became a ruthless thief, dissolute in all his ways. Later, however, coming to repentance, he converted, and took up the monastic life under Saint Isidore of Scete. He gave himself over to prayer and the mortification of the carnal mind with such diligence that he later became a priest of exemplary virtue. He was revered by all for his lofty ascetical life and for his great humility. Once the Fathers in Scete asked Moses to come to an assembly to judge the fault of a certain brother, but he refused. When they insisted, he took a basket which had a hole in it, filled it with sand, and carried it on his shoulders. When the Fathers saw him coming they asked him what the basket might mean. He answered, "My sins run out behind me, and I do not see them, and I am come this day to judge failings which are not mine." When a barbarian tribe was coming to Scete, Moses, conscious that he himself had slain other men when he was a thief, awaited them and was willingly slain by them with six other monks, at the end of the fourth century. He was a contemporary of Saint Arsenius the Great (see May 8).
Apolytikion of Moses the Ethiopian in the First Tone
Thou didst prove to be a citizen of the desert, an angel in the flesh, and a wonderworker, O Moses, our God-bearing Father. By fasting, vigil, and prayer thou didst obtain heavenly gifts, and thou healest the sick and the souls of them that have recourse to thee with faith. Glory to Him that hath given thee strength. Glory to Him that hath crowned thee. Glory to Him that worketh healings for all through thee.
Kontakion of Moses the Ethiopian in the Third Tone
O all-blest and righteous Father Moses, thou didst drive away the passions' darkness, being richly illumined with light divine; and with thy vigilant prayers, thou didst wither up the wanton pride of the flesh, and didst mount on high to the citadel above, where do thou continually entreat Christ God to grant great mercy unto us.
Κατά καιρούς γίνεται λόγος για την έλευση του Αντιχρίστου και το τι θα δημιουργήση στους ανθρώπους και τον κόσμο, και μάλιστα προσδιορίζεται και ιδιαίτερο χρονικό διάστημα που θα εμφανισθή.
Πολλοί μας ερωτούν γύρω από το θέμα αυτό, αλλά οι απαντήσεις ευρίσκονται στην Αγία Γραφή και ιδιαιτέρως στις επιστολές του Ευαγγελιστού Ιωάννου, του Αποστόλου Παύλου και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου και σε όλη την ποιμαντική της Εκκλησίας. Στην συνέχεια απλώς μερικές νύξεις θα ήθελα να κάνω κυρίως γύρω από το πως αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση.
1. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α Καθολική του επιστολή κάνει λόγο για την έλευση του Αντιχρίστου, καθώς επίσης και την ενέργεια των αντιχρίστων και μάλιστα γράφει στους Χριστιανούς ότι επίκειται αυτή η ώρα. Συγκεκριμένα γράφει: «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν» (Α Ιω. β , 18).
Κατά την ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου που χρησιμοποιεί κείμενα εκκλησιαστικών συγγραφέων, εκτός από τον Αντίχριστο που θα εμφανισθή προς το τέλος του κόσμου και πλησίον της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, υπάρχουν και πολλοί αντίχριστοι, οι οποίοι ήδη ενεργούν το έργο του Αντιχρίστου και στην εποχή του και σε κάθε εποχή και «είναι πρόδρομοι και προκήρυκες του καθ' αυτό και κυρίως όντως κεκαλουμένου Αντιχρίστου». Όπως προ της ελεύσεως του Χριστού υπήρχαν Προφήτες, έτσι και προ της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα εμφανισθούν οι πρόδρομοί του, οι ψευδοπροφήτες.
Έτσι, κατά ερμηνεία πολλών, αντίχριστοι ονομάζονται «οι δυσσεβείς αιρεσιάρχαι», οι οποίοι κρατούν και υπερασπίζονται «τα του Αντιχρίστου μιαρά δόγματα». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στον επόμενο στίχο γράφει: «εξ ημών εξήλθον, αλλ ουκ ήσαν εξ ημών· ει γαρ ήσαν εξ ημών, μεμενήκεισαν αν μεθ ημων· αλλ ινα φανερωθώσιν ότι ουκ εισί πάντες εξ ημών» (Α Ιω. β , 19). Πρόκειται για τους Χριστιανούς εκείνους που είχαν μάθει την αποκαλυπτική αλήθεια και την αγγελική πολιτεία, αλλά επειδή ήταν δουλωμένοι στις σαρκικές ηδονές, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν «των ουρανίων αγαθών την μεγαλοπρέπεια και την ωραιότητα του νοητού Κόσμου και την μακαριότητα, και όντως άρρητον αγαλλίασιν του μέλλοντος αιώνος», κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Οπότε επέστρεψαν στην ζωή της αποστασίας «και δεν ηθέλησαν να γένουν ερασταί αληθινοί της καθαράς εν Χριστώ πολιτείας».
Επομένως, προ της ελεύσεως του Αντιχρίστου εμφανίζονται οι πρόδρομοι του Αντιχρίστου, οι ποικίλης μορφής αιρετικοί, αλλά και οι Χριστιανοί εκείνοι που αντί να ζουν την Πολιτεία του Χριστού, με την καθαρότητα της καρδιάς και την αληθινή πίστη του νοός, ζουν με τα πάθη και τις αδυναμίες, χωρίς εσωτερική προσευχή και αληθινή πίστη στον Θεό.
2. Όμως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αρκείται στο να ομιλή περί του Αντιχρίστου και των προδρόμων του, αλλά κάνει λόγο για το πως αντιμετωπίζονται ο Αντίχριστος και οι πρόδρομοί του. Γι' αυτό αμέσως μετά τους προηγουμένους στίχους γράφει: «και υμείς χρίσμα έχετε από του αγίου, και οίδατε πάντα» (Α Ιω. β , 20). Δηλαδή, οι Χριστιανοί έχουν λάβει το χρίσμα από τον Θεό και γνωρίζουν να ξεχωρίζουν τις ενέργειες του Αντιχρίστου και των αντιχρίστων από τις ενέργειες του Χριστού και των ανθρώπων του Χριστού. Δεν πρόκειται περί αναγνώσεως βιβλίων, αλλά περί του χρίσματος το οποίο υπάρχει στην καρδιά και διδάσκει.
Και πάλι ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ερμηνεύοντας τι είναι αυτό το χρίσμα, γράφει: «ήγουν ελάβετε την χάριν και ενέργειαν του αγίου Πνεύματος εις τας καρδίας σας από τον άγιον των αγίων Δεσπότην Χριστόν». Και πιο κάτω αναφερόμενος πως κάποιος λαμβάνει το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, γράφει: «την χάριν δε και ενέργειαν του αγίου Πνεύματος λαμβάνουν οι χριστιανοί δια του αγίου βαπτίσματος, και μάλιστα δια του χρίσματος του αγίου μύρου και ίσως δια τούτο χρίσμα και σφραγίς ονομάζεται η χάρις του αγίου Πνεύματος, ομωνύμως από το χρίσμα και την σφραγίδα του αγίου Μύρου. όθεν και όταν αυτό χρίεται εις τους χριστιανούς παρά του ιερέως, επιλέγονται τα λόγια ταύτα "σφραγίς δωρεάς Πνεύματος αγίου"».
Το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος είναι η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος που γίνεται κατά το μυστήριο του Χρίσματος, του αγίου Μύρου, κατά την ημέρα της Βαπτίσεώς μας.
Στην συνέχεια, στο ίδιο κεφάλαιο, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αναφέρεται και πάλι στο ότι το άγιο Χρίσμα, το οποίο έχει λάβει ο Χριστιανός κατά το άγιο Βάπτισμα, του διδάσκει να διακρίνη περί της αληθείας και του ψεύδους. Γράφει: «και υμείς, το χρίσμα ο ελάβετε απ αυτο, εν υμίν μένει, και ου χρείαν έχετε ίνα τις διδάσκη υμάς, αλλ ως το αυτό χρίσμα διδάσκει υμάς περί πάντων, και αληθές εστι και ουκ έστι ψεύδος, και καθώς εδίδαξεν υμάς μενείτε εν αυτώ» (Α Ιω. β, 27).
Κατά την ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου που χρησιμοποιεί κείμενα Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων, το χρίσμα το οποίο έχει λάβει ο άνθρωπος είναι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που ενοικεί στις καρδιές των Χριστιανών και με τον λόγο του Ευαγγελιστού Ιωάννου παρακινούνται οι Χριστιανοί «να μένουν αναλλοίωτοι και αμετάτρεπτοι πάντοτε εν τη του αγίου Πνεύματος γνησία αγάπη και πίστει». Και κατά την συνήθεια του αγίου Νικοδήμου γράφει: «πως και με τι τρόπον» μένει αναλλοίωτος ο άνθρωπος ως προς την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος. Αυτό γίνεται με το να παραμένη ο άνθρωπος σταθερός στα δόγματα της θεολογίας και της ενσάρκου οικονομίας, όχι μόνον λογικά, αλλά υπαρξιακά.
Επομένως, όσοι μιλούν περί του Αντιχρίστου και των προδρόμων του θα πρέπη να αναφέρονται σε όλα τα χωρία του Ευαγγελιστού Ιωάννου και να προσδιορίζουν κυρίως τι λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης για τον τρόπο αντιμετωπίσεως του Αντιχρίστου και των προδρόμων του. Οι Χριστιανοί γνωρίζουν τους αληθινούς προφήτας από τους ψευδοπροφήτες και τον Χριστό από τον Αντίχριστο μόνον με την ενεργοποίηση του Χρίσματος, το οποίο έχουν λάβει από τον Θεό και ενεργείται μέσα στην καρδιά τους.
3. Για το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο λέγεται και σφραγίδα, κάνει λόγο και ο Απόστολος Παύλος. Συγκεκριμένα στην επιστολή του προς τους Κορινθίους γράφει: «ο δε βεβαιών ημάς συν υμίν εις Χριστόν και χρίσας ημάς Θεός, ο και σφραγισάμενος ημάς και δους τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών» (Β Κορ. α, 21-22). Εδώ σαφέστατα φαίνεται ότι ο Θεός είναι εκείνος, ο οποίος δίδει την βεβαίωση στους Χριστιανούς, Αυτός είναι εκείνος που μας χρίει. Η χρίση ταυτίζεται με την σφράγιση και αυτό γίνεται από τον Θεό, ο οποίος δίδει στις καρδιές μας τον αρραβώνα του Πνεύματος.
Εάν κανείς μελετήση και άλλα παράλληλα χωρία του Αποστόλου Παύλου για το τι σημαίνει αρραβώνας του Αγίου Πνεύματος, το τι σημαίνει να ψάλη κανείς ύμνους και ωδές πνευματικές στην καρδιά του, τότε θα καταλάβη ότι αυτό το χρίσμα - σφραγίδα είναι η νοερά -καρδιακή προσευχή που είναι έκφραση της αγάπης που αισθάνεται ο άνθρωπος προς τον Θεό.
Στον άνθρωπο εκείνον που έχει δεχθή την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, έχει γραφή το όνομα του Χριστού. Σ' αυτό το θέμα αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του. «Και είδον άλλον άγγελον αναβαίνοντα από ανατολής ηλίου, έχοντα σφραγίδα Θεού ζώντος, και έκραξε φωνή μεγάλη τοις τέσσαρσιν αγγέλοις, οις εδόθη αυτοίς αδικήσαι την γην και την θάλασσαν, λέγων· μη αδικήσητε την γην μήτε την θάλασσαν μήτε τα δένδρα, άχρις ου σφραγίσωμεν τους δούλους του Θεού ημών επί των μετώπων αυτών. Και ήκουσα τον αριθμόν των εσφραγισμένων· εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ» (Αποκ. ζ, 2-4). Εδώ φαίνεται σαφέστατα ότι ο άγγελος που είχε «σφραγίδα Θεού ζώντος» εσφράγισε τους δούλους του Θεού στα μέτωπά τους.
Παράλληλο χωρίο ανευρίσκεται και σε άλλα κεφάλαια της Αποκαλύψεως: «Και είδον, και ιδού το αρνίον εστηκός επί το όρος Σιών, και μετ α?το? εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών» (Αποκ. ιδ, 1). Δηλαδή, οι σεσωσμένοι που στέκονται με το Αρνίο – τον Χριστό, είχαν το όνομα του Χριστού και του Πατρός Του γεγραμμένο στα μέτωπά τους. Και όπως λέγει στην συνέχεια το κείμενο, αυτοί έψαλαν «ωδήν καινήν», ενώπιον του θρόνου του Θεού, της οποίας το περιεχόμενο μόνον αυτοί γνώριζαν. Επομένως, η σφράγιση των Χριστιανών με το όνομα του Χριστού και του Πατρός Του συνδέεται με την «ωδήν καινήν», δηλαδή την νοερά προσευχή, την οποία αγνοούν οι άνθρωποι που δεν έχουν εμπειρία αυτής της καταστάσεως.
4. Όλα αυτά σημαίνουν ότι με το μυστήριο του αγίου Χρίσματος το οποίο συνδέεται με το μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος λάβαμε την δωρεά του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά, δια της σφραγίσεως των μελών του σώματός μας, όταν ο Ιερεύς έλεγε «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, αμήν». Αυτό το χρίσμα στην καρδιά ενεργεί ως φωτισμός νοός, ως έμπνευση, ως αγάπη προς τον Θεό, ως προσευχή, ως ελπίδα της αιωνίου ζωής, ως αρραβώνας του Πνεύματος. Η ομολογία των μαρτύρων και το μαρτύριο που ακολουθεί είναι ενεργοποίηση του αγίου Χρίσματος, δια του οποίου ορά τον Θεό, γι' αυτό και το μαρτύριο των αγίων δεν είναι υπόθεση λογικής επεξεργασίας, συναισθηματικής εξάψεως και θυμικής ενεργείας, αλλά καρπός θεοπτίας-θεώσεως.
Όμως, όταν διαπράττουμε κάποια αμαρτία, τότε το χρίσμα που βρίσκεται στο βάθος της καρδιάς ενεργοποιείται δια της μετανοίας. Δηλαδή, η μετάνοια που εκδηλώνεται ως διάθεση αλλαγής βίου, ως αγάπη προ τον Θεό και ως προσευχή, είναι ενεργοποίηση της Χάριτος του αγίου Χρίσματος. Επίσης, αυτό το χρίσμα ενεργοποιείται με την νοερά καρδιακή προσευχή, που είναι η «καινή ωδή», την οποία ψάλλουν οι αναγεννημένοι υπό του Αγίου Πνεύματος.
Όταν όμως ο άνθρωπος αρνήται τον Χριστό, εγκαταλείπη την Ορθόδοξη Εκκλησία και αποδέχεται άλλες ομολογίες – αιρέσεις και θρησκείες, τότε χάνει αυτήν την δωρεά και για να επανέλθη στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να λάβη πάλι το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος με το μυστήριο του Χρίσματος.
Επομένως, οι Ποιμένες της Εκκλησίας δεν πρέπει να ομιλούν μόνον για τον Αντίχριστο και τους προδρόμους του, αλλά κυρίως και προ παντός θα πρέπη να βοηθούν τους Χριστιανούς να ζουν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να ενεργοποιήται η Χάρη του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, με την διαφύλαξη των εντολών του Χριστού και των δογμάτων, την ορθόδοξη βίωσή τους, την μετάνοια και την εσωτερική νοερά – καρδιακή προσευχή, διότι έτσι θα μπορέσουν να ξεχωρίσουν τις ενέργειες του Χριστού από τις ενέργειες του Αντιχρίστου. Διαφορετικά, θα συγχέουν τις άκτιστες με τις κτιστές ενέργειες και το χειρότερο θα θεωρούν ότι οι ενέργειες του Αντιχρίστου είναι ενέργειες του Χριστού η αντιστρόφως. Αυτή η διάκριση συνιστά την ορθόδοξη ποιμαντική. Και η ουσία της είναι η λεγομένη ησυχαστική παράδοση.
Όσοι αξιωθούν να χρισθή η καρδιά τους από το Άγιο Πνεύμα, ήτοι να γραφή στην καρδιά το όνομα του Αρνίου της αποκαλύψεως και του Πατρός Αυτού, θα αποφύγουν την σφραγισή τους από το θηρίο της αποκαλύψεως και τον πατέρα του, καθώς επίσης θα αποφύγουν και τους προδρόμους του.
Αυτή είναι η ουσία της ορθοδόξου ποιμαντικής που συνδέεται με την ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας. Γι' αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η διατήρηση του ορθοδόξου μοναχισμού. Κάθε αλλοίωση του ησυχαστικού πνεύματος του ορθοδόξου μοναχισμού διευκολύνει τους προδρόμους του Αντιχρίστου να κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους και να πλανούν τους ανθρώπους.
Πηγή : http://tokandylaki.blogspot.ca/2013/08/blog-post_29.html
Πηγή:parembasis.gr
You see very clearly that it is extremely difficult, and without God’s grace and your own fervent prayer and abstinence, impossible, for you to change for the better. You feel within yourself the action of a multitude of passions: of pride, malice, envy, greediness, the love of money, despondency, slothfulness, fornication, impatience, and disobedience; and yet you remain in them, are often bound by them, whilst the long-suffering Lord bears with you, awaiting your return and amendment; and still bestows upon you all the gifts of His mercy.
Be then indulgent, patient, and loving to those who live with you, and who also suffer from many passions; conquer every evil by good, and, above all, pray to God for them, that He may correct them—that He may turn their hearts to Himself, the source of holiness.
Do not help the Devil to spread his kingdom. Hallow the name of your Heavenly Father by your actions; help Him to spread His Kingdom on earth. ‘For we are laborers together with God.’
Be zealous of the fulfillment of His will on earth, as it is in heaven. Forgive them that trespass against you with joy, as a good son rejoices when he has a chance of fulfilling the will of his beloved father.
St. John of Kronstadt
Ήταν πολύ κουραστικό αυτό το ταξίδι. Είχε, εξάλλου, πολύ καιρό να το κάνει. Θυμόταν τον εαυτό του στο Λύκειο, όταν πήγε να επισκεφτεί για τελευταία φορά τη γιαγιά του, την κυρα-Θοδόσαινα στα Τρόπαια της Γορτυνίας. Και τώρα, τριτοετής φοιτητής της Φιλοσοφικής, να που ξαναπαίρνει τον ίδιο δρόμο. Τι τον έκανε να φύγει από την Αθήνα, τη «Βαβυλώνα τη μεγάλη»; Ούτε και ο ίδιος ήξερε.
Πάντως ένα είναι σίγουρο, πως πνιγόταν. Πνιγόταν από τους φίλους, τα μαθήματα, τους γονείς, απ’ όλους. Ένιωθε πως κανείς δεν τον καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να γίνει κοινωνός στην αναζήτησή του για πλέρια αλήθεια και γνησιότητα. Κι αυτή ακόμη η χριστιανική του παρέα τον έπνιγε. Όλοι τους ήταν τακτοποιημένοι, όλοι τους είχαν ταμπουρωθεί πίσω από κάποιες συνταγές, κάποιες ρετσέτες σωτηρίας και δεν έλεγαν να κουνηθούν από κει. Μα αυτός... Αυτός ήταν διαφορετικός.
Δεν βολευόταν σε σχήματα και σε κουτάκια. Ήθελε να βιώσει τον Χριστιανισμό αληθινά, όχι κίβδηλα. Να μπει στο νόημα παρευθύς και όχι να καμαρώνεται τον ευσεβή. Εξάλλου, του φαινόταν τόσο απλοϊκό και ανόητο να υιοθετήσει μια τυποκρατική και ευσεβιστική χριστιανική βιωτή τη στιγμή που η ίδια του η επιστήμη, αλλά και η έμφυτη τάση του γι’ αναζήτηση, για ψάξιμο και ψηλάφηση του αληθινού τον ωθούσε προς μια άλλη ζωή. Μα, πόσο δύσκολο ήταν, Θεέ μου! Πόσο βασανιζόταν! Κάποια στιγμή ένιωσε πως είχε φτάσει στο απροχώρητο. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει...
- Πάω στη γιαγιά μου στα Τρόπαια, φώναξε μια μέρα στο σπίτι και αφήνοντας πίσω του φωνές για μαθήματα και εξετάσεις, μήτε ο ίδιος ξέρει πότε, βρέθηκε στο λεωφορείο.
Και να που ζύγωνε στο σπίτι της γιαγιάς του. Ντάλα ο ήλιος πάνω από το κεφάλι του κι από παντού να έρχονται χίλιες ευωδιές από την ανοιξιάτικη, αρκαδική φύση. Δεν πρόλαβε όμως ο άμοιρος να ρουφήξει λίγο βουνίσιο αέρα, όταν ακούστηκε η γνώριμη τσιριχτή φωνή της γειτόνισσας:
- Μαριγώωωω! Τρέξε καλέ, ήρθε ο Αλέκος! Την επόμενη στιγμή είδε να ξεπροβάλλει από το πλινθόκτιστο σπιτάκι η γιαγιά του σκουπίζοντας τα παχουλά της χέρια στην ποδιά της και λέγοντας:
- Καλώς τον πασά μου, καλώς τον γιόκα μου, καλώς ήρθες, Αλέκο μου! Κι αμέσως βρέθηκε στην αγκαλιά της. Τι ήταν αυτό; Σα να μπήκε σε λιμάνι απάνεμο, σα να του έφυγε όλη η αντάρα του μυαλού του.
Ξαφνικά άδειασε και την αγκάλιασε κι αυτός.
- Καλώς σε βρήκα, γιαγιά.
- Κόπιασε, γιε μου, να ξαποστάσεις.
Μόλις μπήκε στο χαμηλοτάβανο σπιτάκι, τον συνεπήρε η μυρωδιά της σπανακόπιτας και του λιβανιού.
Σίγουρα η γιαγιά είχε φουρνίσει από το πρωί ακόμη και είχε λιβανίσει το σπίτι τρεις- τέσσερις φορές.
- Πάλι λιβάνι γιαγιά;
- Α! Όλα κι όλα, άμα δεν κάνω τα θεοτικά μου τρεις φορές την ημέρα, δεν μπορώ να κοιμηθώ.
- Και σαν τι λες;
- Μνήσθητί μου, Κύριε! Ό,τι λέει η Σύνοψη.
- Και τα εννοείς;
- Γιέ μου, αυτά είναι μυστήρια του Θεού, ποιος να τα εννοήσει; Αλλά μη γνοιάζεσαι, σα δεν καταλαβαίνω εγώ, νογά ο Θεός και βλέπει τον κόπο μου, νογά κι ο Διάολος και καίγεται.
- Χμ, καλά τα λες, είπε συγκαταβατικά.
- Στάσου, να σου φέρω λίγη σπανακόπιτα, μόλις την έβγαλα από το φούρνο. Κι έφυγε αμέσως για την κουζίνα, το βασίλειό της. Ο Αλέκος έμεινε μόνος του στο καθιστικό. Αισθανόταν άνετα και ζεστά εκεί, μολονότι ήξερε πως, εάν έκανε τη ζωή της γιαγιάς του σε τούτο το χωριό, σίγουρα θα τρελαινόταν. Η καημένη! Δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά το Ευαγγέλιο δεν έλεγε να το αφήσει από τα χέρια της.
Μέρα – νύχτα το διάβαζε. Όταν λέει «γιαγιά Μαριγώ» του ‘ρχεται πάντα η ίδια εικόνα στο μυαλό: Μια γριούλα παχουλή, με σφιχτοδεμένο κότσο να κάθεται στην πολυθρόνα και να διαβάζει το Ευαγγέλιο ψιθυριστά. Δυστυχώς, η γιαγιά δεν ήξερε τίποτα από Φιλοσοφία. Θυμάται μια φορά που της ανέφερε τον Heidegger. Τον κοίταξε με τρόμο στα μάτια και είπε:
- Παναγιά μου, οι Γερμανοί, ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα μας! Η καημένη ήταν αδαής. Δεν αναζητούσε καμιά αλήθεια. Δεν σκοτιζόταν για καμιά ψυχολογική σχολή. Ο Αλέκος έριξε μια ματιά στον τοίχο, αμέτρητες εικόνες. Η γιαγιά είχε μαζέψει όλους τους Αγίους της οικογένειας. Κι όμως αρκούσε ένας σταυρός.
- Γιαγιά, τι τις θες τόσες εικόνες;
- Μνήσθητί μου, Κύριε! Και πώς θα παρακαλέσω τον Αγιαλέξανδρο, σαν δεν έχω την εικόνα του; Άσε το άλλο, κάθε φορά που γιορτάζει Άγιος με εικόνα, το σπίτι έχει πανηγύρι. Άσε όμως αυτά, πες μου τα δικά σου, παλικάρι μου.
Και τότε, άγνωστο γιατί, ο Αλέκος άνοιξε την καρδιά του όπως δεν την είχε ανοίξει ποτέ, ούτε στον πνευματικό του, ούτε και στους γέροντες στο Άγιον Όρος όπου βρισκόταν συχνά – πυκνά. Της είπε για τις αγωνίες του, τη βασανιστική του πορεία για ανεύρεση της αλήθειας, την προσπάθεια ελευθερώσεως του εαυτού του από τα δεσμά της συμβατικότητας και του ηθικισμού, ώστε να ‘ρθει σε κοινωνία αληθινή με το πρόσωπο του πλησίον. Της είπε ακόμη για την αδυναμία του να σταθεί μπροστά στο Θεό χωρίς τη μάσκα του ευσεβή που τον στοιχειώνει από τα παιδικά του χρόνια. Της είπε, της είπε, της είπε... και τι δεν της είπε. Ακολούθησε μια μεγάλη παύση. Η κυρα-Θοδόσαινα έκανε τον σταυρό της αργά – αργά και είπε:
- Μνήσθητί μου, Κύριε! Δεν κατάλαβα γρι. Μπερδεμένα μου τα λες, ματάκια μου. Και θαρρώ πως τα ‘χεις και στο μυαλό σου μπερδεμένα. Ευαγγέλιο διαβάζεις;
- Ορίστε;
- Εκκλησία πας;
- Δεν καταλαβαίνω ...
- Την προσευχή σου την κάμεις;
- Τι εννοείς, γιαγιά;
- Τον πλησίον σου τον συντρέχεις;
- Θαρρώ πως δε με κατάλαβες.
- Αχ παιδάκι μου, εσύ εννοείς να καταλάβεις πως τα πράγματα του Θεού είναι απλά. Δε χρειάζονται πολλές θεωρίες μήτε αξημέρωτες συζητήσεις. Μονάχα τούτο χρειάζεται, να ξαστερώσεις από τις φιλοσοφίες και να πιαστείς από το ρούχο του Χριστού σαν εκείνη τη γυναίκα στο Ευαγγέλιο, να δεις πως τι λένε... την ξέχασα, δεν πειράζει. Τα άλλα όλα θα τα κανονίσει ο Χριστός. Είναι δικές του δουλειές.
Άσε Τον. Ξέρει τι κάνει.
Δεν κάθισε πολύ στα Τρόπαια, στο σπίτι της γιαγιάς του. Μια – δυο μέρες. Ήταν αρκετές. Είδε πράγματα που θα τον συνόδευαν για πολύ καιρό. Είδε τη γιαγιά του να κάνει ατελείωτες μετάνοιες. Την είδε να συντρέχει τη χήρα με τα τρία βυζανιάρικα παιδιά. Την είδε να μαζεύει στο σπίτι της κάθε λογής κουρασμένο στρατοκόπο και να αποθέτει στα χέρια των φτωχών ολάκερη τη σύνταξη του μακαρίτη. Την είδε να κοινωνά την Κυριακή και να λάμπει σαν τον ήλιο όλη τη μέρα.
Μυστήρια του Θεού! Σαν έφυγε με το λεωφορείο για την Αθήνα στριμωγμένος σ' ένα κάθισμα κρατώντας κεφτεδάκια (πεσκέσι της γιαγιάς) σκεφτόταν όσα έζησε τούτες τις λίγες μέρες. Μια μυρωδιά λιβανιού του 'ρθε στη μύτη και μια φωνή να του υπενθυμίζει: «Τα πράγματα του Θεού είναι απλά».
- Λες να 'ναι έτσι; Μνήσθητί μου, Κύριε!
ΠΗΓΗ. ΑΗΔΟΝΙ
St. Kosmas Aitolos, the New Hieromartyr and Equal-to-the-Apostles (source)
"The Most Gracious God made us, my brethren, human beings, and not animals. He made us more honorable than the whole world. The most gracious God gave us, my brethren, eyes to look at the sky, the sun, the moon, and the stars so we can say: "O my God, if the sun which is your creation is so bright, how much brighter are you, O Holy Name, you who are the creator of heaven and earth, the author and fashioner? O my God, find me worthy to enjoy you."
God, my brethren, put the mind in our heads. Our mind is like a dish in which we should put all the teachings of the Gospel and not myths and idle talk, which are the art of the devil. He gave us ears to hear the Divine Liturgy which is celebrated by the priest in the church. He gave us a mouth to glorify our Lord, for us to say: "Lord Jesus Christ, Son and Word of the living God, through the Theotokos and all the angels, have mercy on us and forgive us who are sinners and your unworthy servants." We should confess with pure faith and receive the holy Sacraments with pure faith and fear and awe. That is how God wants us, brethren, and not to swear, not for one to betray another, not to take oaths and lie, not to steal from one another, not to take something belonging to another, not to take the name of God in vain for the smallest reason. Do you want to say, my brother: "By God"? Why don't you say: 'By the truth" ? Instead of swearing so your brother will believe you, tell him the straight truth, and if he doesn't believe you, go on your way. We should refrain, my brother, from swearing in the name of God or from taking oaths, and citing our saints. Some insignificant people even swear by the name of the Holy Trinity. Woe to them; a flaming tire will burn them and enflame them.
Do you know, brother, how God wants you to be? Just as you don't want your wife to have anything to do with another man, so God doesn't want you to have anything to do with the devil. Do you enjoy having your wife fornicate with another? Of course not. For someone else to kiss her? Neither do you want this. That is what God wants of you too, not to have anything to do with the devil."
-St. Kosmas Aitolos, the New Hieromartyr and Equal-to-the-Apostles
(source)
Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!
http://full-of-grace-and-truth.blogspot.ca/
Γιατί η ζωή μου ολόκληρη βρίσκεται στα χέρια του Θεού.
Γιατί με τη θέλησή Του υπάρχω, ζω και αναπνέω.
Γιατί η προσευχή είναι επικοινωνία με τον Θεό
Με την υπέρτατη Αγάπη, μέσα από την οποία αντλώ δύναμη
Να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία
Και να μοιράζω φωτεινά χαμόγελα γύρω μου.
Γιατί ο Θεός είναι ο φίλος μου ο αληθινός
Που έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μένα!
Και γι΄ αυτό δεν πρόκειται να με αφήσει ποτέ μόνο!
Γιατί τον φίλο μου δεν τον ξεχνώ αλλά κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θέλω να είμαι κοντά Του
Και να ζω τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του.
Γιατί κοντά Του βρίσκω καταφύγιο στις τρικυμίες της ζωής
Στήριγμα εκεί που όλα καταρρέουν
Συμπαραστάτη στις στιγμές της μοναξιάς
Αχτίδα φωτός στη μαύρη ομίχλη της απελπισίας...
Γιατί όταν χρειαστώ τη βοήθειά Του, βρίσκεται πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν νομίζω πως δεν με ακούει...
Εκείνος όμως ρυθμίζει τα πάντα με τόση σοφία, για το δικό μου πνευματικό συμφέρον.
Γιατί νιώθω την ανάγκη καθημερινά να Τον ευχαριστώ που με διατηρεί υγιή και με σώας τας φρένας
Που ζω σε μια κοινωνία ελεύθερη και ειρηνική, που έχω όποιο αγαθό επιθυμήσω...
Δηλαδή, για τα αυτονόητα...
Γιατί ακόμα και αν ζούσα κάτω από αντίξοες συνθήκες η προσευχή θα ήταν το στήριγμά μου
Ο σύνδεσμός μου με την αληθινή Ζωή
Με την πραγματική Δικαιοσύνη
Με την ασάλευτη Αλήθεια
Με την μόνη τροφή που μπορεί να θρέψει την καρδιά μου.
Γιατί έχω το προνόμιο να γνωρίζω τον αληθινό Θεό, που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους
Και δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας ή διανόησης.
Και αυτό με κάνει να νιώθω ξεχωριστός!
Γιατί είμαι πλασμένος να επιστρέφω σε Αυτόν
Την αγάπη που τόσο απλόχερα έχει σκορπίσει στον κόσμο.
Και αυτό το κάνω με τη ζωή μου ολόκληρη, αλλά πολύ περισσότερο με την προσευχή!
http://lllazaros.blogspot.ca/2013/08/blog-post_1639.html
In the future Judgment, the condition of each person will be revealed in an instant, and each person on his own will proceed to where he belongs. Each person will recognize, as if on a television screen, his own wretchedness, as well as the spiritual condition of others. He will reflect himself upon the other, and he will bow his head, and proceed to the place where he belongs. For example, a daughter-in-law who sat comfortably with her legs crossed in front of her mother-in-law, who with a broken leg took care of the grandchild, will not be able to say, “My Christ, why are you putting my mother-in-law into Paradise without including me?” because that scene will come before her to condemn her. She will remember her mother-in-law who stood with her broken leg in order to take care of her grandchild and she will be too ashamed to go into Paradise — but there will be not place for her there, anyway.
Or, to cite another example, monastics will see the difficulties, the tribulations of the people in the world and how they faced them; and if they have not lived appropriately as monastics, they will lower their heads and proceed on their own to the place where they belong. There, nuns who did not please God will see heroic mothers who neither took vows nor had the blessings and opportunities that they, the nuns, had. They will see how those mothers struggled, as well as the spiritual heights they attained, while they, the nuns, who with petty things preoccupied and tormented themselves, will be ashamed! These are my thoughts about the manner of the Final Judgement. In other words, Christ will not say, “You come here; what did you do?” Nor will He say, “You go to Hell; you go to Paradise.” Rather, each person will compare himself with the others and proceed to his appropriate place.
St. Paisios of Mt. Athos
«Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και Ευλογημένος ο Καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών»
ΠρόλογοςΆγχος, απελπισία, κατάθλιψη, σύγχυση, έννοιες οικίες στον σημερινό άνθρωπο που διαισθάνεται ότι ίσως και να μην έχει αύριο στη ζωή του.
Πράγματι υπάρχει πολύς πόνος, ταραχή, ανασφάλεια και οδύνη γύρω μας, αλλά και σε μας τους ίδιους ακόμη. Όλοι μας νιώθουμε ότι στην καθημερινότητά μας βιώνουμε ένα κλίμα γενικής αβεβαιότητας. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες δείχνουν να τελματώνουν, οι συνειδήσεις φαίνονται παγερές, τα λόγια των ανθρώπων ακούγονται ψεύτικα.
Χάσαμε απ’ ότι φαίνεται στη ζωή μας τις ουσιαστικές χαρές και αρκούμαστε να συνηθίζουμε ευκαιριακές ικανοποιήσεις.
Ο σημερινός άνθρωπος δείχνει ανήμπορος να αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια γύρω του τα πράγματα και καταφεύγει από πονηρία σε πονηρία και από ψεύδος σε ψεύδος. Πλεονέκτης, εγωιστής, απαιτητικός, νευρωτικός, υποκρίνεται σκυθρωπός στις σχέσεις του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στην εργασία του και δυστυχώς και στην οικογένειά του.
Παλεύει με τα δικά του πάθη και τα πάθη των άλλων. Ο νους του θολωμένος περισπάται στα μάταια πολλάκις και σε μεταφυσικές πλάνες, προκειμένου να επουλώσει τα υπαρξιακά κενά του, βασανιζόμενος και καταδυναστεύοντας τη φύση της ψυχής του. Δεν ξέρει αληθινά τι του φταίει. Δυστυχώς πολλά μπορεί κανείς να περιγράψει για τη σημερινή κατάσταση στην οποία περιήλθε ο άνθρωπος και η κοινωνία. Το θέμα είναι ΕΝΑ όμως:
Ο άνθρωπος έχασε το δρόμο του. Δεν σκέφτεται τον Θεό. Το λυπηρό είναι ότι τον θυμάται όταν θέλει μονάχα να γογγύσει και να βρίσει. Όπως συμπεριφέρεται προς τον συνάνθρωπό του, έτσι πολλές φορές με αναίδεια συμπεριφέρεται και προς τους Αγίους, την Παναγία, τον Χριστό, αγνοώντας ότι μόνο σ’ αυτούς θα βρει πάντοτε τη γαλήνη, την αλήθεια, την ζεστασιά, τη σιγουριά, που τόσο ανάγκη έχει από όλα αυτά.
Συσσωρεύει πάνω του με άγνοια πολλάκις, αλλά με ευσυνείδητη δυστυχώς αδιαφορία τις αρνητικές ενέργειες και συνήθειες του διαβόλου και μάλιστα τις τρέφει ποικιλοτρόπως, νομίζοντας ότι έτσι κατακτάει ή κατευθύνει τις ανθρώπινες δυνάμεις του.
Τι κρίμα. Οι ψυχές μας υποφέρουν και ενώ το γνωρίζουμε, το νιώθουμε, δεν κάνουμε τίποτα απολύτως, τουναντίον επιθυμούμε να καταπιανόμαστε με τα αντίθετα, με ό,τι φέρνει δυσφορία στο τέλος μέσα μας. Και όλα αυτά διότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
Κι όμως ολόκληρη αυτή η ομίχλη εξαφανίζεται όταν ο άνθρωπος γνωρίσει το μυαλό του, την ψυχή του, τις πράξεις του προς τον Θεό. Μόλις Τον αναζητήσει, μόλις Του εξομολογηθεί τις αδυναμίες του, τα πάθη του, τις στενοχώριες του, τις αμαρτίες του, τους πόθους του, τις αγωνίες του, τότε ο άνθρωπος πραγματικά μέσα του ειρηνεύει, παίρνει θάρρος, χαίρεται. Θέλει να ζήσει τα πάντα μέσα στη Σοφία του Θεού, ελπίζει, έχουν νόημα οι πεποιθήσεις του, γιατρεύεται, αποκτάει δύναμη για ζωή, απολαμβάνει την ύπαρξή του και ό,τι έχει γύρω του, ό,τι βλέπει, ό,τι ακουμπάει, ό,τι νιώθει.
Όλα αλλάζουν, ο εσωτερικός του κόσμος μεταστοιχειώνεται. Τρέφεται και χαίρεται πλέον μόνο από καλούς λογισμούς που τον πλουτίζουν από μια ΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, που μεταλλάσει μέρα με τη μέρα τη ζωή του και τις αξίες της. Τότε αρχίζει και βλέπει, πάνω του και γύρω του συνέχεια θαύματα της Χάριτος του Θεού προς τον άνθρωπο και ευφραίνεται. Δίνει ΑΓΑΠΗ και εισπράττει ΑΓΑΠΗ και από ανθρώπους και από τον Ίδιο τον Θεό και αέναα ΧΑΙΡΕΤΑΙ.
Τότε, θέλει να ζει κοντά σε ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Θέλει να γνωρίσει και να μοιάσει στους Αγίους, να κοιτάξει κατάματα την Μεγαλόχαρη Παναγία, ν’ απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει τον Ίδιο τον Χριστό, να Τον αγκαλιάσει.
Τότε ως εκ θαύματος, του αποκαλύπτεται στην ψυχή η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ που είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Κάθε μέρα το νιώθει όλο και περισσότερο. Τα αδιέξοδα το ένα μετά το άλλο γκρεμίζονται.
Ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Εύχεται και προσεύχεται. Διαβαίνει το δρόμο προς τον Παράδεισο. Έτσι απλά ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τα σκοτάδια της δυστυχίας που τον εξουθενώνουν μακριά από τον Θεό.
Αυτό το μικρό αλλά σπουδαίο ποίημα που ακολουθεί, είναι ένα θαύμα δωρεάς από την ΙΔΙΑ την Παναγία και τη Χάρη Της, συνάνθρωπέ μου.
Η Δέσποινα του κόσμου, η Παναγία μας, δώρησε με τη Χάρη των Αγίων Ονομάτων Της να επιζητούμε τη λύση, τη δύναμη, την παρουσία Της, το θαύμα Της, σε ό,τι μας απασχολεί στη ζωή μας.
Εντρύφησε στη μελέτη των ικεσιών αυτών και στην παρακλητική τους δύναμη και θα δεις κάθε μέρα όλα να ΑΛΛΑΖΟΥΝ στην ψυχή σου, στο μυαλό σου, στη ζωή σου.
Η Χάρη Της θα σε γεμίζει συνέχεια με τα άρρητα της Αγάπης Της. Την Αγάπη που γεύεται και ο Ουράνιος κόσμος, αλλά και ολόκληρη η Οικουμένη.
«Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν»
ΠΡΩΤΗ ΕΥΧΗ
Παναγία Θεοτόκε Παρθένε βασιλεύουσα, Κάλλος Ουράνιο, την πίστη ημών ευφραίνουσα, η Υψηλοτέρα των Ουρανών, το ύδωρ της ζωής, η Δυναστεία των αγαθών, Ζωοδότειρα, Ηγεμονίς, Άνθος εύοσμον, του Δημιουργού των πάντων Θεού εικόνα έμψυχη, χαράς πηγή συμβάντων, Δόξα των Αγγέλων, η αείρρυτος η υμνωδία.
Η Ασύγκριτος, Θεού οσμή και ευωδία, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Ζωηφόρε, της Τριάδος της Αγίας Ευλογία, Δύναμις Θεία, νόσων ιατρός, Γιάτρισσα Αγία. Ο λόγος και το έλεος της άπειρης Αγάπης του Θεού, Πεσόντων ανάκληση, Όπλο σωτηρίας κάθε αμαρτωλού, η φοβερή κατάπτωση του εχθρού, Δύναμις Αγία. Λυτήριον λύπης, Διάδωσμα πιστών και Θεραπεία.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΧΗ
Ουρανών Υψηλοτέρα, Άγιον Ρόδον το Αμάραντον, Δεομένη Μήτηρ των πιστών, Άνθος χαράς ακράδαντον, Άρμα λαμπρόν βασιλικόν της Τρισηλίου Αρχής.
Ανακαίνιση του Κόσμου, στολή ουσίας κτιστής. Η Δέσποινα πάντων ημών, η παρισταμένη τω Θεώ, Όμμα αθέατων θεωριών, το παλάτιο το αγαθό, Ίαση ωκεία, Γοργοϋπήκοε, φοβερή βροντή Θεία, Πορταΐτισσα, και Δύναμις ασθενούντων, η παραμυθία, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Η λυχνία η φωτοφόρος, Μυριώνυμη Ουρανών. Η λύτηρα των νόσων, σωτηρία των Χριστιανών. Βρύση ιαμάτων, Φως θαυμάτων, αθώωση ενόχων. Πρεσβεία θερμή, Θεόνυμφε, Ευλογημένη Κόρη. Άρτος ζωής, Ξίφος δίστομο, Ελπίδα μόνη.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΤΡΙΤΗ ΕΥΧΗ
Θεοτόκε κραυγάζομέν Σε, γενού τροφός ζωής εις πάντας τους επικαλουμένους Σε, Σιών στοργής, Ψυχοσώστρια, Αγαθή χειμερία των δεινών, Ελευθερώτρια, Απαλλαγή πειρασμών και συμφορών.
Κυοφορία Αγνή χαράς, το καθάρσιον λυτήριον. Καταργήσασα φθορέα φρενών, δαιμόνων αμυντήριον, Άρμα Ουράνιον, Θεού φόβος καταχθονίων, Φαρμακολύτρια, τέλος κατάρας, ζωής ταμείον, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Η Ρύτειρα των δόλων, Στήριγμα των αθλοφόρων. Το Τείχος το Ακαταμάχητον, η εξάλειψη δαιμόνων, Κραταιή πασών των δαιμόνων ράβδος φοβερή, Πλύση μιαρών, και πάσης ασθενείας συντριβή, Ζώσα Υπέρλαμπρη χαρά, Υπερτέρα ουρανών. Αρχή θαυματουργίας, επίσκεψις των ασθενών.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΥΧΗ
Ελεούσα, Παναγία, νοερών Χάρις, πορφυρή, Στάχυ ολόχρυσο Θεϊκό, καρποφορία Θεϊκή.
Η καθάρια καθέδρα, Κόρη η πολυώνυμη, Κυρία Θεόστεφτη, Θεοχωρία, μετάνοια φωτόνυμη, Αγαθή, νουθεσία αόρατος, θυμίαμα σωφροσύνης, Εφτάφωτη λυχνία, βασιλεία εύοσμη αγιοσύνης, Λαμπρό οχύρωμα, αδιάσειστο Όρος Θείον, Κατοικητήριον του Χριστού, Αγνότητα Αγίων, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Άφθαρτη χαρά της οικουμένης, Σοφία μυστική, Πύρινη στήλη ουρανού, πέλαγος στοργής, άχραντη τιμή, Ουράνια Θεοφιλία, σάλπισμα Αγγέλων κραταιόν, Τιμιωτέρα ανωτέρων στρατευμάτων φοβερών, Άθλος των δικαίων, Άρρητος περιουσία αγαθών, Άνθος Ευαγγελίου, Γη επαγγελίας, Επιστασία Θείων Βουλών.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΠΕΜΠΤΗ ΕΥΧΗ
Θεομήτωρ, Θεοκυήτωρ, Δέσποινα Μαρία, Θεοτόκε, δροσοσταλιά Θεού η Αγία, Άρωμα παρθενίας της Θείας Δημιουργίας.
Ευλογία Αρετής, Φως της Αληθείας. Αμβροσία Ουράνια, Χρυσαφένια, αστέρων ποίημα, Εάρ παντοδυναμίας, Αγάπης κυρίαρχον κύημα, η γλυκιά φωνή, Μεσιτεία η Αγαθή, φρόνημα ευσεβείας, Χορηγία εύλαλη αληθινή, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Ο ποθητός λιμήν, κάθε πόνου η γαλήνη, αρρώστων η πνοή, παρηγοριάς γλυκιά σαγήνη, μυστική Ουράνια ευτυχία, ψυχών αθανασία, Χάρις Αγία του Θεού, Παραδείσου μαρτυρία, Ασύλληπτος Θεουργία, Ειρήνης και Αγάπης η λατρεία, Υπεράγαθη, του Κόσμου Κάλλος, Μητέρα Παναγία.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΕΚΤΗ ΕΥΧΗ
Παναγία Μήτηρ του Ιησού, Ηλίου η αχτίδα, Πόθος και αγωνία του Κόσμου η ελπίδα, Μυστική βοήθεια σε κάθε δύσκολη πορεία, Λυτρωτικό ξεκίνημα ζωής, Υπερκόσμια θεωρία, Ακοίμητη κανδήλα, Λυχνία Εκκλησιών το Φως, Πολιτεία απαθείας, εξίλασμα πάντων, δικαίων ο ναός, Σοφία Ακήρατη, Ακένωτη πηγή, χώρα Θεού, Αρχή και τέλος, Νύμφη Ανύμφευτη Ιησού Χριστού, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Άσπιλον δάκρυ ανάπαυσης ανθρώπων πονεμένων, Παράκληση αφανής, Δώρον θαυμάτων αγιασμένων, Επίγνωση Αληθείας, Αποστόλων ο φωτεινός ο φάρος, Ανείπωτη ωραιότης, Αγίασμα ομορφιά και κάλλος, η νίκη της ζωής, το φτερούγισμα Αγγέλων, Ανάπλαση πιστών, Ανάπαυση πόνων φέρουσα.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΕΒΔΟΜΗ ΕΥΧΗ
Πάνσεμνη, Κεχαριτωμένη, Θεόν φέρουσα η Ευλογημένη, ενδιαίτημα Αγίου Πνεύματος, η Λευκοφορεμένη, Θαύμα δείξασα αρρήτως, χαρίτων θάλασσα, Ζωής ύδωρ, Δυναστεία αγαθών, Ηγεμονίς και Γιάτρισσα, Μύρον εύοσμον του Δημιουργού των πάντων, Θεού εικόνα έμψυχη χαράς, πηγή συμβάντων, Κρουνός διάλυσης οδύνων, κολυμβήθρα της ζωής, Θεοτόκε, κιβωτός των πιστών, Υπέρμαχος η Αρραγής, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Ανόρθωση των ανθρώπων, αμυντήριο των εχθρών, Αστραπή καταλάμπουσα, προσαγωγή παντοίων αγαθών. Δυνάμενη πάντα, δαιμόνων θρήνος και οδυρμός, Τείχος Απροσμάχητον, θάλψοις
βασάνοις, Νικοποιός, Θεοτίμητη, Δόξα Αγίων, οχύρωμα συνεκτικόν, Παντοκρατόρισσα, προστασία φοβερή, σωρός καλών.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΟΓΔΟΗ ΕΥΧΗ
Ευαγγελίστρια, η Παναμώμητος, άβυσσος της ευσπλαχνίας, η Διαζώσουσα, η Δαιμονοκαθαιρέτης, πλούτος ευεργεσίας, Πανυπερούσιον φως, κεραυνός δαιμόνων, και ευφροσύνη, Βάτε φλογοφόρε, σκήπτρο εξουσίας, Ζωήρητη μυρσίνη, Μεσίτρια ευλογημένη, Θείο εγκαλλώπισμα αϊδίου Φωτός, Εγγυήτρια ανέλαβε της ψυχής μας ελπίς και ιατρός, επάκουσε την δέηση ημών της Εκκλησίας Δομήτωρ, θεραπεία των αμαρτωλών, Παναγία Συ η Αντιλήπτωρ, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Δοχείον Θείον, Ηλιόμορφη, Κηδεμών και βοηθός, Ισχύς και συντριμμός, Κρίνο εύοσμο, κόσμου αρωγός, Αΐδια ωδή των ευσεβών, Αμαρτωλών η σωτηρία, Αγγέλων η Κυρία, Τράπεζα Θεϊκή, Πορφύρα Αγία, Παρρησία προς Θεόν, θέωση θνητών, καταφύγιον Ιερόν, θέαμα φλογερόν, αφάνισις πονηρίας, βέλος το πικρόν.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
ΕΝΑΤΗ ΕΥΧΗ
Θεόνυμφη λαμπάδα, τον Ήλιον φέρουσα Χριστόν, Όχημα του Λόγου, Άστρον άδυτον, εγκαλλώπισμα πιστών, Ουράνεια κλεις, Ίαμα και Ίλεως, Δέηση ζωής, Λυτήριον λύπης, φόβον καταργήσασα, χρυσοφαής, Αγνότης Μακαρία, Γέφυρα αιώνιας σωτηρίας, Ύμνος Ασωμάτων, γεγεννημένη νήψις γαλουχίας, Μυριώνυμη, και Μυριώχαρη, άϋλη, Μυροβλύτισσα, Οδηγήτρια, Γρηγορούσα, κόρη Μεσοπαντίτισσα, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).
Κυριώνυμη Παναγία, Ναέ Θεού, ακατάλυτος, Ουρανώσασα τον χουν, Όμβρος ζωοδότης άλυτος, Όνομα πολυπόθητον, Σκήνωμα οχυρώσασα απόρθητον, Στήριγμα ευσεβών, σκεύος Ιερόν αλώβητον, Αγίας Τριάδος δώρημα το τέλειον παρρησίας, η Χάρις νοερών, παρισταμένη τω Θεώ, φλοξ αθανασίας.
Η Δόξα πάσα, η Αρχαγγελιώτισσα, το Άξιον Εστί. Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.
Μοναχού Κυπριανού Αγιορείτου
https://sites.google.com/site/orthodoxy
